Andrzej Siedlecki: Piłsudski. Dla Polski żyć. (4)

Józef Piłsudski w okopach na Wołyniu (sierpień 1916 r.)
Fot. domena publiczna

W 1914 roku w lipcu, wybucha I wojna światowa. Poetycka modlitwa Mickiewicza  o wojnę powszechną ludów, która ma przynieść cierpiącej Polsce wyzwolenie - spełniła się. Wojna w Europie, to szansa na niepodległość Polski. I brygadier Piłsudski jest przygotowany strategicznie na taką sytuację.

Nie sposób tu nie napisać, czego w filmie nie umieściłem, że Piłsudski w lutym 1914 roku w Paryżu wystąpił z obszerną prelekcją, która jasno wykładała jego przewidywania, co do losów I-ej wojny i szans Polski. To było "jasnowidztwo", prognoza polityczna które spełniła się całkowicie, w odróżnieniu od oczekiwań Dmowskiego, oczekującego zwycięstwa Rosji. Dopiero później przywódca endecji zmienił swoją orientację. A cóż wobec tego powiedział Piłsudski? Otóż był on przekonany, że w czasie konfliktu do związanej przymierzem z Rosją Francji przyłączy się Anglia, a jeśli te siły będą niedostateczne wobec Niemiec i Austrii, prędzej czy później stanie po ich stronie Ameryka.                                                                                                                            

Akademia kościuszkowska w Adelajdzie

W niedzielę, 24 września 2017 roku, o godz. 16:00, w Centralnym Domu Polskim w Adelajdzie, odbyła się Akademia kończąca proklamowany przez Parlament Rzeczpospolitej Polskiej i UNESCO, Międzynarodowy Rok Tadeusza Kościuszki – Przyjaciela Ludzkości.        

 W organizacji Roku i Akademii korzystano z materiałów zgromadzonych przez Puls Polonii, oraz z Internetu. Dziękujemy za bogactwo informacji o życiu i działalności Tadeusza Kościuszko, zgromadzonych przez zespół Kościuszko Heritage Inc. w Sydney.

Prezentacja Akademii w języku polskim i angielskim miała na celu zapoznanie angielsko mówiącą społeczność Adelajdy z kulturą i historią Polski. Oba języki były doskonale zbalansowane. Konferansjerkę w języku angielskim prowadziła pani Jessica Jocher, a w języku polskim pani Marysia Thiele.

W 100-lecie SN: Skuteczność modlitwy kardynała Nycza

Gmach Sądu Najwyższego przy Pl. Krasinskich w Warsazawie
wg projektu Marka Budzyńskiego i Zbigniewa Badowskiego
oddany do użytku w 1999 r. Fot. J.Silva (Flickr -cc)

W moim długoletnim życiu zakonnym nauczyłem się jednego – modlić się o rzeczy możliwe i racjonalne i starać się samemu dostosować do tego, o co sam się modlę.

Ta prosta i rozumna zasada przyszła mi do głowy, gdy czytałem tekst kazania kardynała Nycza wygłoszonego 28 września w 100 rocznicę powstania Sądu Najwyższego. Przyznam, że nie wiedziałem, że powstał na rok przed powstaniem Państwa Polskiego, więc tym bardziej wdzięczny jestem za przypomnienie tego faktu, a jeszcze bardziej za to co kardynał powiedział.

-------------------------------------------------------------

100 lat temu - 1 września 1917 roku, wyprzedzając ponad rok  formalne powstanie niepodległego państwa polskiego, w tym także odtworzenie innych organów państwowych, odrodziło się polskie sądownictwo i powstał Sąd Najwyższy. Znaczenie wydarzeń z 1917 r. było ogromne. Po raz pierwszy od wielu lat pojawił się na terenach Polski system sądów z polskim językiem urzędowym, obsadzonych w pełni przez sędziów Polaków. Stanisław Pomian-Srzednicki, wybitny cywilista, ostatni Polak w byłym zaborze rosyjskim, który pełnił funkcję wiceprezesa sądu (SO w Piotrkowie Trybunalskim),  otrzymał funkcję Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego.
Dnia 28 września br. na Zamku Królewskim nastąpila kulminacyjna uroczystość obchodów 100-lecia polskiego Sądu Najwyższego. W uroczystościach z okazji Jubileuszu wzięli udział byli Prezydenci RP, przedstawiciele najważniejszych instytucji państwowych, sądów i trybunałów, uczelni wyższych, korporacji zawodów prawniczych, organizacji i stowarzyszeń, a także sędziowie i pracownicy Sądu Najwyższego.
Uroczystość poprzedziła Msza Święta w Bazylice Archikatedralnej Św. Jana Chrzciciela w Warszawie o godz. 9.30 (tak jak przed 100-laty).

-------------------------------------------------

Japońska ceremonia picia herbaty w Marayong

Czarka zielonej herbaty

Oczywiście, ceremonia picia herbaty, jak sobie zażyczono. Z tej właśnie okazji, Pani Basia w kostiumie i Pani Urszula w kwiecistej, oryginalnej bluzce miały przygotowane i herbatkę wiśniową, i kwiatową oraz oczywiście japońską zieloną w torebkach, a to gwoli ułatwienia rezydentom niełatwego przygotowania, a więc bez mieszania herbacianego proszku specjalnym bambusowym pędzelkiem. A ja, jako że małżonka pokazywała w tym czasie slajdy zostałem przez nią zatrudniony i taki oto tekst, by teoretycznie przygotować pijących do rytuału, przeczytałem.

„Krzew herbaciany pochodzi z południowych Chin. Herbata była początkowo lekiem, a potem przerodziła się w napój. W VIII wieku w Chinach picie herbaty było jedną z towarzyskich rozrywek. W tymże wieku japoński ambasador, prawdopodobnie potajemnie, przywiózł nasiona herbaty do Japonii i picie herbaty od tego momentu stało się bardzo popularne wśród Japończyków. I w 15 wieku Japończycy nobilitują herbatę, tworząc wyrafinowany kult estetyzmu, tak zwany herbatyzm.

Polacy na Kaukazie. Dzisiaj

Polscy dziennikarze w Centrum Polskiego Języka i Kultury
na Pitagorskim Uniwersytecie Państwowym na Kaukazie.

Polska na Kaukazie, a dokładniej w Kraju Stawropolskim, przywitała mnie tradycyjnym „dzień dobry” ze wschodnim zaśpiewem i uśmiechem kilkunastu studentów w Centrum Polskiego Języka i Kultury, zlokalizowanego w pomieszczeniach Instytutu Stosunków Międzynarodowych na Piatigorskim Uniwersytecie Państwowym.
 

Ciąg dalszy reportażu z wyjazdu na Kaukaz red. Zofii Bąbczyńskiej-Jelonek. Zob. poprzedni odcinek

Zgodnie z porozumieniem z polskim Ministerstwem Nauki i Szkolnictwa Wyższego, od ubiegłego roku lektorat prowadzi Justyna Pilak. „Język polski, jest prowadzony od drugiego roku studiów, jak drugi język obcy (do wyboru). Nauka trwa trzy lata. Obecnie uczy się go około 40 osób”, informuje pani Justyna. Jak zaznacza, nie ma w gronie studentów osób pochodzenia polskiego, przynajmniej nikt tego nie jawnie deklarował. Wybierając język polski do nauki, najczęściej studenci kierują się podobieństwem języków słowiańskich, co ułatwia naukę, chęcią dalszego studiowania w Polsce, a nawet sympatią do Anny German i jej piosenek, bardzo popularnych w Rosji. „O poznawaniu języka przodków, jak do tej pory nie wspominali”, przyznaje Justyna Pilak.