Życzenia wielkanocne marszałek Senatu Małgorzaty Kidawy-Błońskiej

Centrum Informacyjne Senatu przesyła, życzenia wielkanocne marszałek Senatu Małgorzaty Kidawy-Błońskiej.

 

„Szanowni Państwo,

 

Wielkanoc to czas radości, nadziei i odrodzenia. To czas refleksji nad tym, co dla nas najważniejsze. W te święta wierzymy, że życie zwycięża nad śmiercią, dobro nad złem, a pokój nad wojną.

 

Zasiadamy w gronie najbliższych do wielkanocnego śniadania, by cieszyć się wzajemną życzliwością i spokojem, odetchnąć od codziennych problemów i negatywnych informacji oraz z optymizmem i nadzieją spojrzeć w przyszłość.

Rzymskie Drogi krzyżowe Jana Pawła II

Pope John Paul II holds a crucifix carved by Stanisław Trafalski
on Good Friday 2005 / Screenshot from TV Trwam

W Wielki Piątek, 25 marca 2005 roku w  Koloseum odbyła się ostatnia Droga krzyżowa, w której, za pośrednictwem transmisji telewizyjnej uczestniczył Jan Paweł II. Obraz, gdy podczas XIV stacji Drogi Krzyżowej Jan Paweł II obejmuje krzyż, a znajdującego się na nim Chrystusa przywiera do swojej twarzy, zobaczyli uczestnicy zgromadzeni w Koloseum i widzowie telewizji na całym świecie. Nie potrzeba było już żadnych słów.

Osiem dni później, 2 kwietnia 2005 r. Ojciec Święty odszedł do Domu Ojca. Ks. arcybiskup Mieczysław Mokrzycki wspominał po latach, że Jan Paweł II bardzo przeżywał fakt, że nie będzie mógł uczestniczyć w modlitwie bezpośrednio. Wówczas pojawił się pomysł, aby zrobić telewizyjną transmisję i połączenie między Koloseum, a prywatną kaplicą papieża. 

Dr Marian Król – ostatnie pożegnanie

Ostatnie pożegnanie dra Mariana Króla. Z ramienia
 Towarzystwa im. Hipolita Cegielskiego głos zabrał
Dominik Górny. Fot. R.Galowski 

„Pozostanie w naszych sercach i pamięci jako dobry człowiek – oddany ojczyźnie i ludziom; żarliwy patriota, który swoją postawą świadczył o istnieniu wartości humanitarnych, dla których dziś warto żyć” – słowa te były istotą emocji i wystąpień osób, które żegnały śp. dr. Mariana Króla 23 marca br.. Ciało zmarłego zostało złożone w rodzinnym grobowcu na cmentarzu parafialnym w Mosinie. Uroczystości pogrzebowe zgromadziły setki osób z Wielkopolski i z terenu całego kraju oraz liczne poczty sztandarowe.

 Wśród przybyłych znaleźli się: reprezentanci środowisk ministerialnych, samorządowych, naukowych, gospodarczych, kulturotwórczych; członkowie zarządu i sympatycy Towarzystwa im. Hipolita Cegielskiego; przyjaciele śp. Prezydenta Towarzystwa, b. Wojewody Poznańskiego; Posła na Sejm IX kadencji z ramienia ZSL oraz Posła II kadencji (lista PSL).

Mszę świętą pogrzebową w kościele pw. Św. Mikołaja w Mosinie odprawił ks. arcybiskup Stanisław Gądecki. W gronie koncelebransów znaleźli się m.in.: ks. prałat Jan Stanisławski, prałat honorowy Jego Świątobliwości; ks. Jan Kasprowicz, proboszcz parafii przy Bazylice Prymasowskiej pw. Wniebowzięcia NMP w Gnieźnie; ks. Adam Prozorowski, proboszcz parafii w Mosinie.

Medal Najlepszej Nauczycielki 2024 dla Polki z Sydney

Czwartek, 14 marca z pewnością zapisze się złotymi zgłoskami w historii nie tylko sydnejskiej, ale poprzez media, całej australijskiej Polonii. Znana i ceniona od wielu lat przedstawicielka polskiej społeczności Pani Małgorzata (Gosia) Vella została uhonorowana medalem Najlepszej Nauczycielki 2024 r., otrzymując The 2024 Community Languages Teacher Medal.

Odbyło się to podczas uroczystości ‘Premier’s Harmony Dinner’ przy wypełnionej do ostatniego miejsca sali ICC w Darling Harbour. Wśród ponad 1 600 uczestników zasiadali najważniejsi politycy stanu NSW wraz z premierem The Hon. Chris Minns na czele.

Medal przyznawany jest jednemu z nadzwyczajnych, pełnych innowacji nauczycieli, który nie tylko przekazuje uczniom wiedzę, ale potrafi wyposażyć ich na całe życie w umiłowanie języka i kultury narodu, z którego się wywodzą. I taka jest właśnie nasza Gosia.

Widziane z Budapesztu: Psychoza wojenna to katastrofa

Coś mrożącego krew w żyłach dzieje się zarówno na froncie, jak i w mózgach zachodnich polityków. Każdego dnia giną tysiące żołnierzy, wybuchają bomby, chrzęst karabinów, krew walczących spływa jak wezbrana rzeka. Jeśli wierzyć doniesieniom, są to głównie Ukraińcy.

Minęło sporo czasu. Ponoszą porażkę za porażką, nie tylko nie zrobili ani jednego kroku naprzód, ale nieustannie tracą terytoria, osady i miasta. I mnóstwo istnień ludzkich. Nawiasem mówiąc, zjawisko to nie jest wielkim zaskoczeniem, biorąc pod uwagę, że Rosja ma znacznie więcej żołnierzy, w przeciwieństwie do Ukraińców, nie brakuje im broni, czołgów, czołgów czy amunicji, a sankcje w najmniejszym stopniu nie zmiażdżyły niedźwiedzia, a Rosjanie nie wydają się nawet zawracać sobie tym głowy.