Trzynasty punkt Wilsona a sprawa niepodległości Polski

"Wilson and Paderewski" - amerykańska
kartka pocztowa autorstwa Artura Szyka
odnosząca się do pomocy Thomasa
 W. Wilsona w  sprawie niepodległosci Polski

8 stycznia 1918 roku Thomas Woodrow Wilson przedstawił program pokojowy, który stał się podstawą dla ładu światowego po zakończeniu pierwszej wojny światowej. Choć idealistyczne koncepcje amerykańskiego prezydenta nie zapobiegły kolejnemu konfliktowi, plan miał kluczowe znaczenie dla sprawy polskiej i kształtu nowej mapy Europy. Czego dotyczył „trzynasty punkt Wilsona”?

Demokratyczny prezydent Stanów Zjednoczonych był idealistą z małym doświadczeniem w polityce międzynarodowej. Za wybuch wojny obwiniał nie tylko państwa centralne, ale również mocarstwa Ententy – Wielką Brytanię i Francję. Jego ambitny program pokojowy miał za zadanie wyeliminowanie imperialistycznego charakteru konfliktów zbrojnych. W tym celu postulował utworzenie Ligi Narodów (punkt czternasty programu), która miała stać się gwarantem niepodległości oraz integralności terytorialnej wszystkich państw. Zainteresowany był również m.in. jawnością w dyplomacji i rezygnacją z zawierania porozumień tajnych (punkt pierwszy), a także wolnością żeglugi (punkt drugi), zniesieniem barier ograniczających rozwój gospodarczy i handlowy (punkt trzeci) oraz redukcją zbrojeń (punkt czwarty). Za swoje działania i wkład w budowę nowego porządku został uhonorowany Pokojową Nagrodą Nobla.

Dwie wojny. Na horyzoncie widać tę trzecią...

fot. Telegram - Slavyangrad

NIEZALEŻNIE OD OBECNIE TOCZONYCH DWÓCH WOJEN, NA HORYZONCIE WIDAĆ TĘ TRZECIĄ I ZNACZNIE GROŹNIEJSZĄ.

Pod koniec drugiego roku wojny, sytuacja staje się coraz trudniejsza dla Ukrainy i wspierających ją Amerykanów ze wszystkimi państwami NATO. Optymizm kilku naszych wojskowych celebrytów, którzy przewidywali szybkie zwycięstwo władców z Kijowa, powoli odchodzi w siną dal, a realia zaczynają brać górę nad życzeniami. Kończy się też powoli nasza determinacja w niesieniu pomocy, bowiem okazuje się, że z jednej strony powszechna korupcja Ukraińców powiązana z licznymi błędami w działaniu musiały doprowadzić do sytuacji, w której szybsze rozmowy pokojowe, pozwolą zachować dziesiątki tysięcy ludzkich istnień oraz zmniejszą zniszczenia w infrastrukturze. Nie pomogą tu też oczywiście zapewnienia prezydenta Zełenskiego, który w osamotnieniu wciąż chce wierzyć w swoje zwycięstwo.

Od samego początku tego konfliktu byłem zwolennikiem zakończenia tej bezmyślnej wojny i pokojowego uregulowania tej zbrojonej konfrontacji. Niestety, ale Amerykanie wraz ze swoimi sojusznikami byli przekonani, że kilkanaście nałożonych sankcji oraz wsparcie militarne i finansowe musi rzucić na kolana Rosję, a zwycięzcy przystąpią do dzielenia tego wielkiego rosyjskiego tortu. Stało się zupełnie inaczej. Rosja powoli wraca na swój militarny poziom i obecnie wbrew oczekiwaniom, to właśnie prezydent Putin będzie decydował o sposobie zakończenia tej wojny i przyszłości Ukrainy.

Pożegnanie Krystyny Cyroń - duszy Domu Polskiego w Canley Vale

1937 - 2023

W środę, 8 listopada  pożegnaliśmy  w Sydney Krystynę  Cyroń – wieloletnią  prezes Polskiego Związku w Cabramattcie,  troskliwą gospodynię Polskiego  Domu  „Orła Białego”  w Canley Vale.  Zmarła 31 października  2023 r. po długiej chorobie nowotworowej w wieku 86 lat. Uroczystość  pogrzebowa odbyła się w Kościele katolickim w Cabramattcie.  Ś.p. Krystyna Cyroń została pochowana tego samego dnia na cmentarzu w Liverpool. 

  Przez ponad pół wieku  Pani Cyroń poświęcała się na wielu obszarach aktywności polonijnej i dla lokalnej społecznosci w zachodnich dzialnicach Sydney.  W 2010 roku została uhonorowana przez władze Australii tytułem  Citizen of  the Year ( Obywatel  Roku) a 10 lat później  medalem Orderu  Australii - Order of Australia Medal.  W 2011 roku prezydent Polski Bronisław Komorowski przyznał Pani Krystynie Cyroń Złoty Krzyż Zasługi za pracę na rzecz Polonii.

Nikt nie chce wojny. Wywiad z Dimitrijem Rogozinem

Dimitrij Rogozin jako szef Roskosmosu do 2022 r.
 Fot. Wikimedia commons

Rozmowa z Dmitrijem Rogozinem, senatorem, byłym wicepremierem rosyjskiego rządu.

Czym jest dzisiejsza Rosja, czym będzie, a czym być powinna i jak to się stało, że znaleźliśmy się wszyscy w takim momencie historii? Co czeka naszego sąsiada po zakończeniu wojny na Ukrainie? Na te i inne pytania, Mateuszowi Piskorskiemu, odpowiada Dmitrij Rogozin: w latach 2003-2006 przywódca lewicowo-narodowej partii Rodina (Ojczyzna), w latach 2008-2011 stały przedstawiciel Rosji przy NATO, w latach 2018-2022 Dyrektor Generalny Roskosmosu, zaś obecnie tworzący struktury władzy na przyłączonych do Federacji Rosyjskiej terytoriach, podczas konfliktu na Ukrainie. Jego przydkowie brali udział w bitwie pod Grunwaldem w 1410 roku.

Chciałbym zacząć od tytułu Pańskiej ostatniej książki "Na froncie zachodnim bies zmian". Gdzie umiejscawia Pan dziś ów front zachodni, jak można go nakreślić z punktu widzenia Rosji i z Pańskiego osobistego punktu widzenia?

– Rosja to ogromny kraj. Znajduje się pomiędzy gigantycznym, wciąż rosnącym Wschodem, Azją, a Zachodem – Europą. To wiadomo. Ale to jest fakt nie tylko geograficzny, lecz również polityczny, mający wpływ na dzieje Rosji, na kształtowanie się charakteru narodowego całego naszego narodu i narodów wchodzących w jego skład. Oczywiście, Ural będący geograficzną granicą Azji i Europy również posiada swój symboliczny wymiar. Dlatego dla nas front zachodni… Ważniejsze jest tu słowo „front” niż słowo „zachodni”. Niestety, mamy teraz taki front.

„Sztuka kochania” wg. Labijaka i Górnego

 „Mój obraz ma więcej niż jedno okno…” – czytamy w książce-katalogu „Sztuka kochania – malarstwo Rafała Labijaka wyśpiewane w poezji Dominika Górnego”. Otwieramy wydawnictwo. Wertujemy myśli i strony. Finał bardzo śpiewny – płyta CD. Słyszymy na żywo podczas wernisażu – 26 października br. w Akademii Lubrańskiego. Goście z Polski i zagranicy. Udajemy się do Muzeum Narodowego Oddział w Poznaniu, gdzie do powrotu na wystawę zachęca dedykowana ulotka…

 

„Wystawa składa się z zestawu kilkunastu obrazów oraz szkiców. Dopełnia ją poezja Dominika Górnego. Jego wiersze znajdują się w katalogu i ulotce wystawy (…) Współpraca twórców ma charakter dialogu; na skutek bezpośredniego kontaktu z obrazami, poeta z własnej inicjatywy rozpoczął proces pisania, a w następstwie jego wiersze zaczęły także inspirować malarskie projekty Labijaka. Wybrane obrazy, wraz z tytułami, przypisane są do konkretnych wierszy” – dowiadujemy się ze wstępu autorstwa Anny Kołackiej.