Refleksja nad długimi relacjami królowej Elżbiety II z Australią

Kiedy królowa Elżbieta II zeszła na ląd
 w Farm Cove w Sydney w 1954 roku, była
pierwszym brytyjskim monarchą, który
postawił stopę na australijskiej ziemi. 
Fot. AP/The Conversation

„Elizabeth II, z łaski Bożej Królowa Australii i jej innych królestw i terytoriów, Głowa Wspólnoty Narodów” zmarła. Biorąc pod uwagę jej zaawansowany wiek, od dawna tego się spodziewano, ale nadal wydaje się niewiarygodne, że ta kobieta, która była królową Australii przez większość życia Australijczyków, nie jest już z nami.

Chociaż formalności i ceremonia śmierci królowej Elżbiety II skupią się na Londynie i Wielkiej Brytanii, nie ma wątpliwości, że będzie to bacznie obserwowane przez wielu Australijczyków.

Królowa lubiła Australię i Australijczyków. Przybyła tu 16 razy w ciągu swoich rządów i była, jak wiadomo, w drodze do naszych brzegów w 1953 roku, kiedy dowiedziała się, że jej ojciec zmarł. Została w tym momencie królową.

Jej wizyty w Australii – od jej pierwszej w 1954 r. do ostatniej w 2011 r. – dają obraz zmieniających się relacji, jakie Australijczycy mieli ze swoim suwerenem i monarchią.

Królowa Elżbieta II nie żyje. Tron objął Karol III

 Królowa Elżbieta II (1926 - 2022)
Image by WikiImages from Pixabay

 Brytyjska królowa Elżbieta II odeszła w wieku 96 lat. O śmierci królowej poinformował Pałac Buckingham.

Elżbieta II urodziła się 21 kwietnia 1926 roku w Londynie jako córka księcia i księżnej Yorku i członek dynastii Windsorów.

Po abdykacji jej wuja, króla Edwarda VIII w 1936 roku, jej ojciec został królem Jerzym VI, a ona sama następcą tronu.

Elżbieta została królową Wielkiej Brytanii, świecką głową Kościoła Anglii i głową Commonwealthu (obejmującego prawie wszystkie dawne kolonie brytyjskie) 6 lutego 1952 r. Została koronowana 2 czerwca 1953 r. w Opactwie Westminsterskim w obecności siedmiu tysięcy gości. Uroczystość koronacyjna była pierwszym ogólnokrajowym wydarzeniem transmitowanym na żywo w telewizji.

Piotr Panasiuk: Testament Generała Berlinga

Co mógłby nam powidzieć dzisiaj
gen. Zygmunt Berling?

 Każdy, kto się interesuje polskim wojskiem wie, że jego współczesny kształt jest bez wątpienia dziełem wielkiego patrioty generała Zygmunta Berlinga. Praktycznie wszystkie istniejące jeszcze jednostki polskiej armii swoje powstanie w jakiejś mierze zawdzięczają inicjatywie generała. I tego faktu nie zmienią żadne próby podważania jego osiągnięć przez współczesnych funkcjonariuszy frontu dezinformacji historycznej, takich, jak np. pan Cenckiewicz.

Okres tworzenia tego najważniejszego dzieła życia generała obejmuje tak naprawdę zaledwie jedenaście miesięcy od 15 lutego 1943 do 4 stycznia 1944. W tym bowiem czasie zdołał on zainicjować i zorganizować I Armię Wojska Polskiego w ZSRR praktycznie od zera. W ciągu tego kluczowego roku powstały trzy dywizje piechoty oraz wszystkie formacje techniczne nowoczesnego wojska takie jak: artyleria, lotnictwo, łączność, broń pancerna, które były następnie rozwijane przez potomnych. Zdołano także rozpocząć tworzenie szkolnictwa wojskowego na wszystkich poziomach. Już po wkroczeniu do kraju w 1944 roku te oddziały stały się fundamentem organizacyjnym współczesnego polskiego oręża.

Mateusz Piskorski: lwowski skandal – zero zdziwień

Min. Adam Niedzielski pod flagą zbrodniarzy
wojennych we Lwowie. Wpadka czy celowa
prowokacja?

 W relacjach między krajami sąsiedzkimi często zdarzają się konflikty różnych narracji historycznych, często nie do pogodzenia. To z kolei powoduje, że istnieje ryzyko rozmaitych dyplomatycznych faux pas. Czasem wynikają one z ignorancji, czasem z niedbałości, a czasem po prostu w wyniku nieszczęśliwego zbiegu okoliczności. 

Podczas wizyty we Lwowie polskiego ministra zdrowia Adama Niedzielskiego nie miała jednak miejsca żadna ze wspomnianych okoliczności. Symbolika prezentowana we lwowskim szpitalu to nie wypadek przy pracy, lecz reguła, ornamentyczny standard Ukrainy od 2014 roku.

350 Polaków na Światowym Kongresie „Kraj-Emigracja” w Warszawie

Uczestnicy Kongersu na Zamku Krolewskim
w Warszawie

 Nie walka klas tworzy wspólnotę, nie rywalizacja czy nienawiść, ale wspólne korzenie i wspólne dobro. Nie można żyć jakby człowiek był sam na ziemi. Wszyscy bierzemy odpowiedzialność za świat i za siebie nawzajem i za Polskę. Każdy ma coś do zrobienia  – podkreślił delegat KEP ds. Duszpasterstwa Emigracji Polskiej bp Piotr Turzyński podczas trwającego w Warszawie Światowego Kongresu „Kraj-Emigracja”. W spotkaniu, które potrwa do 6 września, bierze udział ponad 350 Polaków z 34 krajów, reprezentujących sześć kontynentów. Organizatorem jest Stowarzyszenie „Wspólnota Polska”, a honorowy patronat nad wydarzeniem objął prezydent Andrzej Duda.

Wykład inauguracyjny wygłosił prof. Arkady Rzegocki, szef służby zagranicznej, politolog i profesor Uniwersytetu Jagiellońskiego. Ambasador RP w Zjednoczonym Królestwie Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej w latach 2016-2021. Podkreślił m.in. istotę racji stanu i jej znaczenie w kształtowaniu praworządności demokratycznego państwa.

Drugi dzień Światowego Kongresu „Kraj – Emigracja” rozpoczął się w warszawskiej archikatedrze św. Jana uroczystą mszą świętą. Przewodniczył jej ks. kard. Kazimierz Nycz, metropolita warszawski.