Jarosław Augustyniak: Armaty zamiast masła

 Czeka nas w niedługim czasie ogromny kryzys. Szczyt NATO w Madrycie zapowiedział szeroko zakrojone zbrojenia. To dla nas nie są dobre wieści, bo słono za to my zapłacimy.

Polska szalupa pójdzie na dno razem z niemieckim statkiem

Niemiecka gospodarka weszła w recesję. Po raz pierwszy od dziesięcioleci Niemcy osiągnęły ujemny bilans w handlu międzynarodowym. W Polsce przez lata wiele mówiło się i częściowo też coś robiło, by uniezależnić się od dostaw rosyjskiego gazu. To oczywiście budowa gazoportu, czy wkrótce otwierany Baltic Pipe. Choć jak się temu przyjrzeć, i będąc uczciwym, trudno uznać za uniezależnienie się brak bezpośrednich zakupów w Rosji, gdy ten rosyjski gaz bierze się rewersem z Niemiec. To nie tyle sposób na niezależność energetyczną od Wschodu, ale sposób na droższy gaz.

Niewygodna prawda o Wołyniu

Kwiat lnu - symbol pamieci ludobójstwa na Wołyniu.

11 lipca br. mija kolejna rocznica „krwawej niedzieli” – kulminacji rzezi wołyńskiej, będącej bezprecedensowym w historii aktem ludobójstwa Polaków. W tym dniu miała miejsce masowa eksterminacja ludności polskiej przez Organizację Ukraińskich Nacjonalistów Stepana Bandery (OUN-B), Ukraińską Powstańczą Armię (UPA) oraz ukraińską ludność cywilną. Do krwawych masakr doszło w prawie 100 wsiach i miejscowościach.

Czystki etniczne dokonywane przez ukraińskich szowinistów miały miejsce już od lutego 1943 roku, czemu sprzyjało porozumienie ukraińskich formacji zbrojnych (banderowcy, melnykowcy, bulbowcy). Z czasem ataki te przybrały na sile. W czerwcu 1943 roku dowódca UPA Dmytro Klaczkowski wydał rozkaz eksterminacji Polaków na Wołyniu. Ludobójstwo zostało dokonane z pełną premedytacją – zapowiadano je w organie prasowym UPA „Do zbroji” na początku lipca 1943 roku.

Dr Wołodymyr i pan Zełenski: ciemna strona ukraińskiego prezydenta

„Heros wolności”, „Bohater naszej doby”, „Der Unbeugsame“, „Nieprawdopodobny ukraiński bohater, który przeciwstawił się Putinowi i zjednoczył świat” „Zełenski, Ukraina we krwi“: zachodnie media już nie wiedzą, jakimi superlatywami opisywać ukraińskiego prezydenta, tak je fascynuje „zdumiewający hart” komika, który się cudownie przemienił w „wodza” i „obrońcę demokracji”[...]

Przez ostatnie trzy miesiące ukraińska głowa państwa pojawia się na tytułowych stronach dzienników, otwiera informacje, otwiera filmowy festiwal w Cannes, naprzykrza się parlamentom, gratuluje i napomina swych kolegów z dziesiątków silniejszych państw niż on sam, a to tak szczęśliwie i z taktycznym zmysłem, jakiego nie poznał żaden filmowy bohater ani przywódca polityczny przed nim.

Przemysław Piasta: Mamy zapomnieć Wołyń

Wołyń. Prezydent Duda składał na bezimiennych
mogiłach biało-czerwone wieńce…Tak było
 zaledwie kilka lat temu.

"Kresowian zabito dwa razy. Raz siekierami. Drugi raz przez przemilczenie”. Te gorzkie słowa przez dziesięciolecia powtarzane były przez kolejne pokolenia uciekinierów z Wołynia i Małopolski Wschodniej. Wreszcie stały się motto filmu „Wołyń” i wryły się w świadomość nas wszystkich, także tych, dla których tragedia polskich kresów nie ma osobistego wymiaru. Jesteśmy jednak przecież czymś więcej niż zbiorem przypadkowych jednostek. Jesteśmy wspólnotą, narodem. Jednym organizmem. Rany zadane jedynie części z nas bolą wszystkich. Tym bardziej jeśli rany są głębokie. I ropiejące.

Kiedy w roku 2016 obserwowałem wstrząśniętych rodaków, w milczeniu opuszczających sale kin, wierzyłem, że mur niepamięci, budowany systemowo przez dziesięciolecia, zaczął pękać. Że nie da się dłużej zamilczać i zakłamywać przeszłości. Tym bardziej, że o pamięć pomordowanych na Kresach, Rzeczpospolita zaczęła dopominać się ustami swoich władz. Wciąż pamiętam wzruszające sceny gdy w prezydent Duda składał na bezimiennych mogiłach biało-czerwone wieńce…

Sylwia Gorlicka: Kultura narodowa Polaków

Fot. Mazowsze FB

 Urodziny najjaśniejszej bodaj gwiazdy legendarnego Państwowego Zespołu Ludowego Pieśni i Tańca „Mazowsze” – Ireny Santor, skłoniły mnie do refleksji na temat zagadnienia tzw. polskiej kultury narodowej. Czym właściwie ona jest, a raczej co wchodzi w jej skład? Jak ją sobie wyobrażamy i jaki jej obraz wpaja się w polskich szkołach i domach od dziecięcych lat? 

Okazuje się, że otrzymujemy jej niepełny zbiór, wynikający prawdopodobnie z jednej z naszych cech narodowych, z której częstokroć szydzą Białorusini, Ukraińcy i Rosjanie, tj. poczucia wyższości kulturowej i moralnej wobec innych narodów (szczególnie tych zza naszej wschodniej granicy). W rezultacie prezentowana jest nam jedynie polska sztuka wysoka i tylko o takiej chcemy pamiętać jako „typowo polskiej”.