Dr Wołodymyr i pan Zełenski: ciemna strona ukraińskiego prezydenta

„Heros wolności”, „Bohater naszej doby”, „Der Unbeugsame“, „Nieprawdopodobny ukraiński bohater, który przeciwstawił się Putinowi i zjednoczył świat” „Zełenski, Ukraina we krwi“: zachodnie media już nie wiedzą, jakimi superlatywami opisywać ukraińskiego prezydenta, tak je fascynuje „zdumiewający hart” komika, który się cudownie przemienił w „wodza” i „obrońcę demokracji”[...]

Przez ostatnie trzy miesiące ukraińska głowa państwa pojawia się na tytułowych stronach dzienników, otwiera informacje, otwiera filmowy festiwal w Cannes, naprzykrza się parlamentom, gratuluje i napomina swych kolegów z dziesiątków silniejszych państw niż on sam, a to tak szczęśliwie i z taktycznym zmysłem, jakiego nie poznał żaden filmowy bohater ani przywódca polityczny przed nim.

Przemysław Piasta: Mamy zapomnieć Wołyń

Wołyń. Prezydent Duda składał na bezimiennych
mogiłach biało-czerwone wieńce…Tak było
 zaledwie kilka lat temu.

"Kresowian zabito dwa razy. Raz siekierami. Drugi raz przez przemilczenie”. Te gorzkie słowa przez dziesięciolecia powtarzane były przez kolejne pokolenia uciekinierów z Wołynia i Małopolski Wschodniej. Wreszcie stały się motto filmu „Wołyń” i wryły się w świadomość nas wszystkich, także tych, dla których tragedia polskich kresów nie ma osobistego wymiaru. Jesteśmy jednak przecież czymś więcej niż zbiorem przypadkowych jednostek. Jesteśmy wspólnotą, narodem. Jednym organizmem. Rany zadane jedynie części z nas bolą wszystkich. Tym bardziej jeśli rany są głębokie. I ropiejące.

Kiedy w roku 2016 obserwowałem wstrząśniętych rodaków, w milczeniu opuszczających sale kin, wierzyłem, że mur niepamięci, budowany systemowo przez dziesięciolecia, zaczął pękać. Że nie da się dłużej zamilczać i zakłamywać przeszłości. Tym bardziej, że o pamięć pomordowanych na Kresach, Rzeczpospolita zaczęła dopominać się ustami swoich władz. Wciąż pamiętam wzruszające sceny gdy w prezydent Duda składał na bezimiennych mogiłach biało-czerwone wieńce…

Sylwia Gorlicka: Kultura narodowa Polaków

Fot. Mazowsze FB

 Urodziny najjaśniejszej bodaj gwiazdy legendarnego Państwowego Zespołu Ludowego Pieśni i Tańca „Mazowsze” – Ireny Santor, skłoniły mnie do refleksji na temat zagadnienia tzw. polskiej kultury narodowej. Czym właściwie ona jest, a raczej co wchodzi w jej skład? Jak ją sobie wyobrażamy i jaki jej obraz wpaja się w polskich szkołach i domach od dziecięcych lat? 

Okazuje się, że otrzymujemy jej niepełny zbiór, wynikający prawdopodobnie z jednej z naszych cech narodowych, z której częstokroć szydzą Białorusini, Ukraińcy i Rosjanie, tj. poczucia wyższości kulturowej i moralnej wobec innych narodów (szczególnie tych zza naszej wschodniej granicy). W rezultacie prezentowana jest nam jedynie polska sztuka wysoka i tylko o takiej chcemy pamiętać jako „typowo polskiej”.

Konrad Rękas: „The Worst B.J. in His Life”

 Czy zmiana premiera wpłynie na pro-wojenną politykę Zjednoczonego Królestwa?

W najstarszej liberalnej demokracji świata można wygrać wybory bezprzykładną większością głosów, można mieć zdecydowane poparcie większości parlamentarnej, a także statutowych władz własnej partii. Można wreszcie przetrwać szereg naprawdę poważnych kryzysów, błędów wizerunkowych i prawdziwych problemów społecznych oraz ekonomicznych – a fotel premiera traci się, bo tak ustaliły nieodpowiedzialne przed nikim kręgi wewnętrzne, powiązane z czołówką kapitału i głównych rodzin. A co więcej, Zjednoczone Królestwo po spektaklu z rozjechaniem własnego demokratycznie wybranego premiera – nadal będzie innych uczyć demokracji i parlamentaryzmu…

 

Ostatni moment na premierobójstwo?

Ba, to nie wszystko. Wszak już okrzykuje się wymuszoną rezygnację Borisa Johnsona wręcz „triumfem demokracji brytyjskiej”, a nawet „sukcesem parlamentarnej kontroli”. A przecież równo miesiąc temu premier wyraźnie wygrał głosowanie wniosku o wotum nieufności. 6. czerwca poparło go 59 proc. torysowskich parlamentarzystów, nadal też cieszył się zdecydowanym poparciem członków partii, którą poprowadził do zwycięstwa w wymiarze thatcherowskim. Dymisji BoJo chciały jednak przednie rzędy, partyjne elity doskonale rozumiejące, że albo zagrają teraz zero-jedynkowo, albo to premier pognębi rywali.

„Albert Herring” – najnowsza premiera Teatru Wielkiego w Poznaniu

„Muzyka nie ekscytuje, dopóki nie zostanie wykonana” – oznajmił swego czasu Benjamin Britten, twórca prawdziwie niepokorny, którego operę pt. „Albert Herring”, po blisko 75 latach od jej światowej premiery, mogliśmy oklaskiwać podczas najnowszej premiery Teatru Wielkiego im. Stanisława Moniuszki w Poznaniu. Wydarzenie odbyło się 24 czerwca br. w Auli Artis.

 

Teatr Wielki w Poznaniu jako instytucja kultury, dzięki artystycznemu zmysłowi jego dyrektora – Renaty Borowskiej-Juszczyńskiej oraz „jej” – „naszych” artystów; coraz pewniej umacnia swoją pozycję na tle innych teatrów. Prezentowane pod jego szyldem spektakle, stają się propozycjami, które wpisują się w tematy i nurty wartkie społecznie – zarówno pod względem libretta, muzyki jak i międzynarodowej kooperacji artystów.