 |
2017-03-09, Bruksela, Belgia | Konferencja premier
Beaty Szydło po sesji roboczej Rady Europejskiej, na
której wszyscy przywódcy UE opowiedzieli się za Donaldem
Tuskiem wbrew woli rządu polskiego.
Fot. KPRM/domena publiczna |
Przy okazji sporów na łonie Unii Europejskiej wywołanych przez rząd Polski, nasiliło się pouczanie naszego kraju. Pouczają nas już chyba wszyscy, poczynając od przywódców innych krajów, unijni urzędnicy, europarlamentarzyści, dziennikarze, krajowi politycy, praktycznie każdy. Polska stałą się „Czarnym Piotrusiem” chłopcem do bicia, na którym każdy może sobie wieszać psy i brudne szmaty. To niesamowite, jak szybko i z jaką trywialną wręcz łatwością to się stało. Wystarczyło tylko, że rząd RP wypowiedział się negatywnie na temat kandydatury opozycyjnego polityka z Polski na jedno z czołowych stanowisk unijnych, konsekwencje widzimy naocznie.
To musi być dla nas ważnym sygnałem. Tego nie można zlekceważyć, to musi być dla nas informacją, z której trzeba wyciągnąć wnioski. Oto bowiem okazuje się, że wystarczy nie zgadzać się politycznie z resztą – bo do niepopierania pana Tuska rząd RP ma pełne prawo, a już jest się pariasem. Oczywiście pani Beata Szydło popełniła wielki błąd strategiczny pozycjonując się na Radzie, przeciwko całej Unii. Jeżeli wiedziała już, że nie wygra a to było wiadomo na pewno na dobę wcześniej, to mogła się wstrzymać od głosu. Byłoby to eleganckie i bezproblemowe, w tym znaczeniu, że wstrzymanie się od głosu, byłoby tak samo ważnym sygnałem naszego sprzeciwu, ale nie pozycjonowałoby nas w contrze do całości. Tyle już bowiem nawet politycy PiS-u powinni się nauczyć, że w Unii liczy się konsensus i odpowiednia forma działania. Jeżeli jest się przeciwko wszystkiemu, a wie się, że się nie wygra – nie opłaca się przeciwstawiać, bo to łamanie zasad całej Wspólnoty i dobrych obyczajów, jakie w niej panują. Po co to nam było? Co osiągnięto?
