Szozda - legenda

Stanisław Szozda (1950 - 2013)

Stanisław Szozda nie żyje!
Walnęła mnie ta wiadomość. Ale najpierw – jądro informacji –  tego wymaga klasyczne dziennikarstwo… „Mistrz kolarski, Stanisław Szozda, to dwukrotny mistrz świata i dwukrotny srebrny medalista olimpijski w wyścigu drużynowym na 100 km. Stawał na podium na igrzyskach w Monachium 1972 (z Ryszardem Szurkowskim, Edwardem Barcikiem i Lucjanem Lisem) i w Montrealu 1976 (z Ryszardem Szurkowskim, Tadeuszem Mytnikiem i Mieczysławem Nowickim). Był także wicemistrzem świata w wyścigu ze startu wspólnego z Barcelony (1973). Zwyciężał w Wyścigu Pokoju i Tour de Pologne. Pochodził z Dobromierza, ale od wielu lat mieszkał w Prudniku, gdzie prowadził m.in. własny sklep. Od kilku miesięcy zmagał się z poważną chorobą. W latach 70 był prawdziwym idolem polskich kibiców. W 1973 roku zajął drugie miejsce w plebiscycie „Przeglądu Sportowego” na najpopularniejszego sportowca Polski. Karierę zakończył w wieku 28 lat, po upadku w Wyścigu Pokoju w 1978 roku.”
Ze Staszkiem Szozdą wiele mnie związało. Opowieści i wspomnień osobistych.
Z opowieści choćby tak, jak trenował, gdy jeszcze była moda kończenia szosowych etapów na stadionach. Wielokrotnie losy podium ważyły się właśnie podczas wjazdu. Tunel, zakręt, wąsko i ciasno… O pozycję trzeba było umieć zawalczyć. Szozda to trenował. Podobno ubierał się w kilka dresów, swetry, żeby łagodzić skutki ewentualnych zderzeń w tłoku. I nie bał się atakować. Właśnie wtedy… Nie bał się nikogo i niczego. Wielki wojownik!
Wspomnienia osobiste. Gdy przez pewien czas współdyrektorowałem Wyścigowi Pokoju, przyszło mi m.in. uczestniczyć w finale kariery Pana Staszka. Był etap w Czechach i jakoś posypały się kraksy. Czesio Lang uszkodził obojczyk, Szozda wylądował w rowie. Ból był taki, że dr Rusin z miejsca powiedział: Pasujesz… Mam ten epizod na zdjęciu. Zamieszczę na Facebooku…

Popołudnie z piosenkami Mariana Hemara - zaproszenie

Koło Akademików Polskich zaprasza na popoludnie niezapomnianych utworów legendarnego poety i liryka Mariana Hemara w wykonaniu Adama Wąsiela i Maji Kędziory w niedzielę, 29 września, godz. 15.30 w Klubie Polskim w Ashfield.

Na ten specjalny koncert Adam Wąsiel przygotował własną aranżację 20 niezapomnianych melodii i piosenek, wszystkie ze słowami  Mariana Hemara. Koncert obejmuje nie tylko polskie utwory jak tanga: „Jeśli zostać to na zawsze", „Czarne oczy" i „Upić się warto", ale także wiele zagranicznych przebojów z polskimi słowami jak np. amerykańskie fokstroty: „Kochaj, to wszystko", „Nadejdą kiedyś takie dni" i „Nikt, tylko Ty", niemieckie tanga: „Piękny gigolo" i „Czy Ty wiesz, moja mała" oraz amerykańskie walce: „Kto inny nie umiałby" i „Piosenka o Lwowie".
 

Kompromitacja ekspertów Maciarewicza

Antoni Maciarewicz lansujacy hipotezy o zamachu jako
 przyczyny katastrofy smoleńskiej. Fot YouTube

Eksperci  Antoniego Macierewicza przedstawili w prokuraturze swe kompetencje, ale  nie przedstawili dowodów na wybuch tupolewa w katastrofie pod Smolenskiem, w której zginął m.in. prezydent Lech Kaczyński  – donosi Gazeta Wyborcza.  Wojskowa prokuratura, która bada katastrofę smoleńską, przesłuchała autorów najgłośniejszych hipotez o zamachu. - Żaden nie przekazał materiałów i danych, które stanowiły podstawę do prezentowanych wcześniej wniosków – poinformował  rzecznik prokuratury kpt. Marcin Maksjan. We wtorek Gazeta Wyborcza opisała część zeznań ekspertów Maciarewicza.

Prokuratura pytała o dowody na to, że: * to nie była katastrofa lotnicza, ale zamach, * samolot rozpadł się z powodu wybuchów, * skrzydło nie mogło się rozpaść w zderzeniu z brzozą.

Jeden z ekspertów na pytanie o doświadczenie w badaniu katastrof wyznał, że od dziecka interesuje się lotnictwem, w młodości sklejał modele samolotów i siedział kiedyś w kokpicie Su-33 (samolot myśliwsko-bombowy). No i że latając samolotami, obserwuje, jak zachowują się skrzydła. Zapytany o doświadczenie w dziedzinie materiałów wybuchowych wyznał śledczym, że był świadkiem eksplozji w szopie. Zob art. w GW: "Sklejałem modele"..

Syria: Kto wygra, kto przegra

 Kilka dni temu, w czasie kolacji, grupa inteligentnych i świetnie wykształconych (wszyscy po Stanfordzie) ludzi (Polacy, jeden Anglik i jeden Amerykanin) zaczęła mnie maglować w sprawie Syrii: kto wygrał, kto przegrał, i co dalej.

 W Syrii nigdy nie byłem i nie wybieram się tam w najbliższym czasie. Poza śledzeniem tego, co piszą i mówią poważne media, rozmawiam często z ludźmi, którzy dobrze znają region i parają się dyplomacją od lat z górą czterdziestu. Od nich zatem płyną opinie, którymi się niżej dzielę.
Ilekroć Kongres sprzeciwia się skutecznie polityce proponowanej przez prezydenta, trudno to określić inaczej niż jako jego porażkę.
Celem Obamy od samego początku kryzysu syryjskiego – czyli od marca 2011 – było uniknięcie zaangażowania USA. Prezydent długo nie godził się nawet na dostawy broni dla opozycji. Doświadczenia z Iraku i Afganistanu, a także rozwój sytuacji w Egipcie, Tunezji i Libii, stanowiły przestrogę. Użycie terminu „czerwona linia” z dzisiejszej prespektywy jawi się jako błąd. Ale gdy Obama mówił o nieprzekraczalnej granicy miał powody sądzić, że podejmuje zobowiązanie, którego nigdy nie będzie musiał honorować. A to dlatego, że w konfliktach takiej natury, jaki obecnie toczy się w Syrii, użycie broni chemicznej ma niewielką użyteczność militarną, a pociąga za sobą ogromne ryzyko polityczne. Prezydent zatem uważał, że Asad nigdy nie sięgnie po broń chemiczną, bo to mu się nie będzie opłacać.

Polish Music Days: Wspomniena z koncertów SoundArtDuo

SoundArtDuo w Utzon Room SOH. Fot.T.Koprowski

Koncertami w Nowej Zelandii zakończył się wielki projekt muzyczny realizowany od początku lipca w Kanadzie, USA i Australii pn. Polish Music Days. Koncerty dane przez młodych polskich instrumentalistow długo pozostaną w pamięci Polonii na obu kontynentach.  Występy  duetu  klarnetowo-fortepianowego SoundArtDuo w Sydney recenzuje i wspomina Marianna Łacek. 

 

Oświetlona promieniami zachodzącego słońca Sydnejska Opera House jaśniała całym blaskiem swojego niezwykłego majestatu. Na tle granatowego nieba wyraźnie bielały łuki dachów, do złudzenia  imitujące wydęte na wietrze żagle. Falujące z trzech stron cypla wody zatoki sprawiały wrażenie leciutkiego kołysania się tej całej niezwykłej budowli. Tylko szerokie schody łączące najwyższy poziom budynku z podstawą Ogrodu Botanicznego zdawały się solidnie trzymać tę konstrukcję na wyznaczonym jej przez człowieka miejscu.

Jak zwykle wokół było rojno, okolice Opera House są bowiem  terenem najczęściej odwiedzanym zarówno przez turystów, jak też i mieszkańców sydnejskiej metropolii. Przy głównym wejściu do budynku obok reklam OperyTosca, Koncertu Orkiestry Symfonicznej oraz spektaklu teatralnego rzucał się w oczy piękny, duży afisz: Polish Music Days. Bowiem już od 25 sierpnia trwał w Sydney dwutygodniowy Festiwal Polskiej Muzyki,  w wykonaniu  artystów Polish Classic Association z Krakowa.