Nieprzerwana dekada. 10 lat Tuska w PO

Wideo TVP INFO: Jan Domaniewski z Fundacji „Faktu" i Robert Walenciak, redaktor naczelny „Dziennika Trybuna" podsumowują 10 lat Donalda Tuska na czele Platformy Obywatelskiej.

- Polityk, który przez tyle lat jest szefem partii i premierem, to polityk, który osiągnął sukces - przyznaje w rozmowie z TOK FM Jan Wróbel. - Wydoroślał, rozwinął się jako polityk, ale chyba także jako człowiek - mówi Jacek Żakowski. - Niesłychanie dojrzał - przyznaje Janina Paradowska. Dziesięć lat temu Donald Tusk został szefem PO. Jak zmienił się przez ten czas?
 

Dokładnie dziesięć lat temu (1 czerwca 2003 r.) Donald Tusk został przewodniczącym Platformy Obywatelskiej zajmując miejsce Macieja Płażyńskiego, który odszedł z partii. Jak zmienił się Tusk przez tę dekadę? Jakie są największe osiągnięcia, a jakie największe porażki premiera? Mowią o tym publicyści prowadzący Poranki Radia TOK FM.

 

Triumf polskich łazików

Uni­ver­sity Rover Chal­lenge, kon­kurs pojaz­dów mar­sjań­skich, oka­zał się kolo­sal­nym suk­ce­sem mło­dych pol­skich kon­struk­to­rów i ich nauczy­cieli. W dodatku zwy­cię­ska maszyna Hype­rion (n/z)  oka­zała się – wedle kry­te­riów kon­kursu – bli­ska ide­ału: uzy­skała 493 punkty na 500 moż­li­wych do zdo­by­cia.

 Oto szcze­góły za ser­wi­sem nauko­wym Onetu:
 USA: podwójny triumf pol­skich twór­ców mar­sjań­skiego łazika

Mar­sjań­skie łaziki z Pol­ski zajęły dwa pierw­sze miej­sca w pre­sti­żo­wych, mię­dzy­na­ro­do­wych zawo­dach Uni­ver­sity Rover Chal­lenge roz­gry­wa­nych w USA. Zwy­cię­żył Hype­rion zespołu z Poli­tech­niki Bia­ło­stoc­kiej, a drugi był Scor­pio III z Poli­tech­niki Wrocławskiej.
Załoga z Bia­łe­go­stoku osią­gnęła ponadto naj­więk­szy wynik w histo­rii zawo­dów, zdo­by­wa­jąc 493 na 500 moż­li­wych punk­tów – poin­for­mo­wało w prze­sła­nym PAP komu­ni­ka­cie Mars Society Pol­ska, orga­ni­za­tora wyjazdu pol­skich łazi­ków do Sta­nów Zjednoczonych.

Supermarket na Wiejskiej

Posło­wie zatrosz­czyli się o mój wolny czas w nie­dzielę  i chcą go zago­spo­da­ro­wać mądrzej niż sama potra­fię. Różne inne rze­czy robię głu­pio albo nie­wła­ści­wie – kupuje ciu­chy, które mi nie są potrzebne, jem nie­zdrowo – i, prawdę mówiąc, ktoś powi­nien skon­tro­lo­wać mój jadło­spis. W tro­sce o moje zdro­wie. Na razie jed­nak posło­wie w tro­sce o dobro rodziny chcą spra­wić, żeby pol­ska rodzina nie szwen­dała  się po galeriach (*).

A ona się, owszem, szwenda. Cha­dzam w nie­dzielę ze zna­jo­mymi do kina w gale­rii han­dlo­wej i widzimy jakie tłumy się tam szwen­dają. Par­kingi zapchane są do ostat­niego miej­sca. – Jak ludzie żyli w cza­sach kiedy w Pol­sce nie było ani jed­nego super­mar­ketu? – dzi­wimy się za każ­dym razem, bo aku­rat w naszym wieku PRL dobrze się pamięta. A tłumy cho­dzą, oglą­dają, przy­mie­rzają, jedzą lody, rand­kują, kupują. Poje­dyn­czo, parami, z dziećmi – sto kwiatów.
Moż­liwe, że nie jest to ani mądre, ani zdrowe, ani inte­lek­tu­al­nie czy duchowo wzbo­ga­ca­jące spę­dza­nie nie­dzieli, ale ludziom się naj­wy­raź­niej podoba. Cywi­li­za­cja na świe­cie nie­ko­niecz­nie roz­wija się tak, jakby się roz­wi­jała, gdyby ludzie (i władcy) słu­chali tego, co gło­szą mędrcy. Raczej  się roz­wija w taką stronę, w jaką naj­bar­dziej obrotni w inte­re­sach ją popy­chają. Buły z ham­bur­ge­rami są nie­zdrowe, ale ci od Mac Donalda tra­fili w pod­nie­bie­nia miliar­dów i wygrali. Ktoś kie­dyś w USA wymy­ślił gale­rie han­dlowe i też tra­fił dziesiątkę.
I oto jest pyta­nie – czy w imię dobra ogłu­pio­nych ludzi –  przy­naj­mniej tro­chę ogra­ni­czyć im to co sobie upodo­bali, czyli szwen­da­nie się po skle­pach w nie­dziele, czy też zosta­wić ludziom te nie­dziele – na żywioł.

Owidiusz. Australijska reaktywacja (3)

Fot. The Sydney Pulse

Pij w miarę, by równowagę
Umysłu i nóg zachować.
Popisz się, z czym tylko możesz.
Gdyś zgrabny – taniec poprowadź.

Jeśli głos masz piękny – śpiewaj
( najlepiej – miłosne zwrotki). Musisz uwieść twoją lubą,
Wyzyskując wszelkie środki.
(...)

Studiuj sztuki i nauki.
Piękno ducha nie przeminie.
Ulisses dzięki wymowie
zawojował dwie boginie.

 

Oto cały uniwersalizm  rad ze "Sztuki Kochania"  Owidiusza. W Bumerangu Polskim kontynuujemy prezentację tego dziela  w australijskiej interpretacji Andrzeja Siedleckiego. Nagranie wideo, część III:  

Jagungal. Głośna i smrodliwa cywilizacja jest stąd daleko

Derschkos Hut w centrum bezdroży Jagungal.  Fot. J.Rygielski

 W górach Australii najbardziej brakuje mi typowego polskiego schroniska, jakie pamiętam, do którego turysta  nie może dojechać samochodem, w którym spać można gdzie popadnie, szklanka wrzątku kosztuje złotówkę, a jedynym dostępnym daniem jest fasolka po bretońsku bez kiełbasy, z pajdą chleba pytlowego. Schroniska, do którego nie przyjeżdża się po to, aby się najeść, co powoduje zanieczyszenie pięknych potoków albo też naraża organizację odpowiedzialną za funkcjonowanie obiektu na ogromne koszty budowy i funkcjonowania oczyszczalni w górskich warunkach.

Jako wiceprezes Zarządu Głównego PTTK w latach 1981-82, odpowiedzialny za turystykę górską w Polsce, lansowałem koncepcję wyrugowania funkcji gastronomicznej z polskich schronisk i miałem nawet licznych zwolenników tej koncepcji. Stan wojenny oraz ogólna bieda sprzyjały temu rozwiązaniu i gdyby nie uprzejmość Biura Paszportów, które wręczyło mi paszport w jedną stronę, pewnie dopiąłbym swego.

Do żadnego z polskich schronisk nie trzeba wędrować dłużej niż dwie godziny. Jeśli wycieczka kończy się na drodze powrotnej, to jakim problemem jest przyniesienie własnego lunchu w plecaku, czy nawet w plastykowej torbie? Jeśli wędrowiec ma w planie zdobywanie szczytów, to powinien przynieść do schroniska własny suchy prowiant i przyrządzać z niego posiłki, tak jak na całym świecie w schroniskach młodzieżowych.