Noworoczne orędzie Prezydenta

Prezydent Komorowski
 podczas nagrania orędzia
noworocznego.

 - Rodakom, w kraju i za granicą, życzę wszelkiej pomyślności i poczucia dumy z rozwijającej się Rzeczypospolitej - powiedział dzisaj w telewizyjnym orędziu noworocznym prezydent Polski Bronisław Komorowski.
- Mijający rok był czasem dramatycznych przeżyć - doszło do katastrofy smoleńskiej i powodzi; solidarność milionów Polaków w momencie kwietniowej próby dała siłę naszemu państwu - powiedział na początku oredzia prezydent.

Zaznaczył, że bolesnym doświadczeniem 2010 roku były także powodzie, niszczące dorobek tysięcy rodzin.

Mówiąc o polityce wewnetrznej Polski prezydent zwrócił uwagę, że wielkim kapitałem jest aktywność i skuteczność samorządów, jest obywatelskie zaangażowanie milionów Polaków, są działania organizacji pozarządowych i ludzka pomoc wzajemna. Zagrożeniem jest wzrost agresji w życiu publicznym.

Skuteczne rozwiązywanie naszych polskich problemów w dużej mierze zależy od tego czy pójdziemy drogą współpracy czy drogą nieufności i agresji.

Debata jest istotą demokracji, mądry spór umożliwia wypracowanie najlepszej drogi. Źle się jednak dzieje, kiedy zajadłość nie pozwala nawet na przełamanie się opłatkiem.

Jak mówił prezydent, pamiętając o 2010 roku można jednak z nadzieją patrzeć na rok 2011. - Z nadzieją, bo gospodarka naszego kraju, dzięki rozważnej polityce rządu i aktywności przedsiębiorców, wyróżnia się pozytywnie na tle objętej kryzysem Europy - ocenił Komorowski.
Prezydent zwrócił uwagę, że III Rzeczypospolita trwa dłużej niż przedwojenne państwo polskie. - Nowe pokolenie urodzone w wolnej, demokratycznej Polsce już wkracza w okres dorosłości. Jest wykształcone, zna języki obce i swobodnie podróżuje po całym świecie - powiedział prezydent.
Jak mówił, Polska zmienia się i modernizuje; jest "bezpieczna, jest szanowana przez przyjaciół politycznych i partnerów".

- Radujmy się pięknem naszej ojczyzny. Bądźmy z niej dumni. Z szacunkiem myślmy o polskich osiągnięciach, o Polkach i Polakach, którzy je tworzą, którzy budują nowoczesny kraj, którzy uczą nasze dzieci i młodzież otwartości na świat, na innych ludzi, którzy bronią i strzegą naszej wolnej ojczyzny, którzy bronią nas wszystkich - przekonywał.
Życzenia noworoczne prezydent skierował do wszystkich Polaków. Szczególną uwagę zwrócił na osoby samotne. - Niech nasze dobre myśli obejmą całą Polskę. Podzielmy się nimi z ludźmi samotnymi, pozbawionymi domu i rodzinnego ciepła, z chorymi i cierpiącymi w szpitalach. Także z tymi, którzy dzisiaj pracują i pełnią służbę - mówił.

Pełny tekst orędzia: Prezydent.pl

Przez czerwony kontynent (4)

Marcin Gienieczko opisuje ostatni etap swej podróży przez Australię, w której po nieudanej próbie zdobycia Pustyni Gibsona dociera do swiętej góry Aborygenów, Uluru ( Ayers Rock).

Znowu   na swoim wielbłądzie

Po dwóch dniach spędzonych w Warburton wyruszyłem w dalszą drogę rowerową w kierunku Uluru - słynnej góry Aborygenów. Poruszam się Great Central Road. Nazywana jest highway, ale miejscami przypomina bardziej bezdroża niż jakąkolwiek drogę.
Pierwszego dnia przejechałem 90 km. Znów przypominam wielbłąda objuczonego bagażem.

W ciągu ostatnich 3 dni przejechałem 330 km, krajobraz powoli zaczyna się zmieniać. To jeszcze część Pustyni Gibsona, ale już czuję przedsmak świętej góry Aborygenów - Uluru, bo trasa wiedzie coraz bardziej pagórkowatymi terenami, w oddali piętrzą się masywy górskie skąpane w australijskim słońcu. To miła odmiana po płaskim dotąd i dość jednostajnym szlaku mało gościnnego outbacku.

Jestem na obszarze Terytorium Północnego, minąłem Docker River. Tą miejscowość, którą rok temu nawiedziło stado 6000 dzikich wielbłądów, które zaatakowało miasto w poszukiwaniu wody. Straty były niewyobrażalne - zniszczone domostwa, ogrodzenia, zanieczyszczona woda dla mieszkańców. Te niebezpieczne zwierzęta, sięgające do 2,1 m i ważące ok.900 kg, staja się plagą i są naprawdę dużym zagrożeniem dla tutejszych mieszkańców. Rower spisuje  się bardzo dobrze, nawet nie złapałem ani jednej "gumy". To już sam w sobie sukces. Musiałem trochę spuścić powietrza żeby jakoś jechać po tym piachu, choć ostatni dzień przeprawy był bardzo ciężki. Po raz pierwszy w tej wyprawie pchałem rower około 4 km po piachu jak mąka  pod górę.
Przemierzyłem takie osady jak Warakurna i Doctor River. Docieram do świętej góry Aborygenów Uluru przez białych zwana Ayers Rock. Te 600 km w 6  dni off roadu zmotywowało mnie do dalszych etapów ekspedycji.
Teraz, kiedy jestem już na asfalcie będę na pewno pokonywał większe odległości. Pamiętam jak miałem 19 lat i jechałem rowerem dookoła Polski. Wówczas z Kętrzyna do Elbląga - blisko 170km pokonałem jednego dnia. Chciałbym ten wyczyn powtórzyć, taki sportowy akcent.
Osady aborygeńskie są bardzo zapuszczone, zaniedbane. Nie mają oświetlenia, zamiast tego Aborygeni palą ogniska koło domu - zupełnie jak w trzecim świecie, który opisywał Ryszard Kapuściński w Hebanie.

Wielka góra Uluru jest naprawdę majestatyczna. Mierzy ok. 300m wysokości i ok. 8 km w obwodzie. Mieni się pięknie w zachodzącym słońcu, przybierając różne kolory w zależności od oświetlenia. Turyści piknikują wokół tego miejsca przez kilka godzin, siedzą, rozmawiają, jest bardzo gwarno, ale to typowa komercja.
  Rower jest czerwony i pomarańczowy od piachu, łańcuch przypomina wstążkę tego samego koloru. Musiałem wyczyścić piasty, bo piach tam się na dobre zakorzenił.
Co noc towarzyszyły mi wielbłądy, musiałem je odganiać, bo są strasznie natrętne. Noce są tu bardzo gwiaździste. Tylko dingo wyje pod rozgwieżdżonym niebem. Mięsnie są  już wypracowane. Piach w ustach i między szprychami. Wieczorem docieram do miejscowości  Erldundo, położonej przy przecięciu dróg płn-płd Stuart Highway i Lasseter Highway. Zmierzam w kierunku Adelaide, choć to jeszcze spora odległość, bo ponad 1000km. Czerwony piasek i pustynne równiny otaczające Erldundo, jak większość środkowej Australii, tworzą dość mało zróżnicowany pejzaż i cywilizacja jest coraz bardziej namacalna. Dla mnie akurat to nie powód do radości, bo dla prawdziwego podróżnika taki krajobraz przestaje być wyzwaniem. Po  pokonaniu 4300 km wielkiej pętli ,,Tour de Australia” czyli więcej niż legendarna wielka pętla Francji. Docieram  do Adelaide.

Przede mną tylko ocean południowy...

Marcin Gienieczko

-------------------------------------

A  co z trzecią, morską częścią  wyprawy Marcina? O tym  m.in. na załączonym video:

Rower Marcina  został przygotowany z następujących części:

Rower złożony jest z bardzo mocnej i lekkiej ramy aluminiowej marki MONGOOSE
model NEWMAN 7,7.
 Posiada widelec cr-mo firmy DARTMOOR. Napęd jest 24 biegowy (8 rzędów
z tylu, 3 rzędy z przodu).
Posiada 2 typy hamulców: przedni tarczowy mechaniczny firmy HAYES,
tylny szczękowy typu v-brake firmy AVID, dodatkowo wyposażony jest w bardzo
mocne bagażniki firmy CROSSO. Ważną rzeczą w tym rowerze są także opony
marki SCHWALBE model MARATHON EXTREME, które potrafią dzięki zastosowaniu
ceramicznych wstawek zapewnić najwyższy stopień ochrony przed różnymi
defektami. Koła składają się z obręczy trójprofilowych MAVIC, piast na
łożyskach maszynowych NOVATEC i szprych nierdzewnych DT.

------------------------------------------

Dziękuję moim sponsorom:

Bogusław Stanczyk Orbis Express, Mercedez Benz Polska, Philips Polska, AAMen oraz Alpinus Expedition Team.
Marcin Gienieczko
P.S.
Dostałem maila Marguerite Bowen, która w Darwin jest jako Contact Person" dla Polaków w Darwin. Tak formalnie, to jest prezydentem Polish Association NT. Towarzyszyła mi w dniu startu wyprawy rowerowej z Darwin:

Marcin,
Jesteś podróżnikiem z poczuciem optymizmu co jest ja myślę niezbędne aby osiągnąć te zamiary, jakie Ty sobie wyznaczasz. Wierzyc w ludzi jak Ty w sam siebie wierzysz. Wiesz ze aby osiągnąć Twoje plany, które często wydaja się nieosiągalne, potrzebujesz nie tylko Twojego totalnego
zadedykowania, ale również twojego otwartego podejścia do życia, I zaufania w przyrodę I elementy natury. Niczego nie obwijasz w bawełnę, masz odwagę na to aby wyrazić opinie o sobie I o Twoich doświadczeniach.
Jestem dumna z tego ,że miałam okazje Ciebie ugościć u mnie w Coconut Grove, I porozmawiać przy moim breakfast bar o Twoich przygodach I planach na przyszłość.

Wiecej o podrożniku:

Marcin Gienieczko Web Page

Polski aktor w Kraju Kwitnącej Wiśni

Andrzej Siedlecki. fot. K.Bajkowski

Mieszkający w Sydney Andrzej Siedlecki aktorską sławę zdobył w Japonii. Grając w serialach telewizyjnych stał się tam prawdziwą gwiazdą.
- Zaproponowano mi rolę fotoreportera polskiego i postać, która w hierarchii aktorstwa japońskiego nazywa się "san najme". To jest ten aktor, którego publiczność musi lubić - wspomina artysta.

 Polscy widzowie najbardziej zapamiętali Andrzeja Siedleckiego z roli śpiewaka operowego w filmie Krzysztofa Kieślowskiego "Personel". Jednak prawdziwa kariera czekała polskiego aktora w Kraju Kwitnącej Wiśni, gdzie wraz z żoną Japonką zajmował się promocją polskiej kultury i dziennikarstwem.

Kilka dni temu na głównej stronie największego portalu polskiego Onet.pl zagościł charakterystyczny wizerunek Siedleckiego, znanej postaci Polonii australijskiej, bowiem  Onet.tv zrobił właśnie filmowy reportaż o jego pracy dziennikarskiej i aktorskiej w Japonii a później  pedagogicznej w Australii.

 Oto reportaż Joanny Budzaj o Andrzeju Siedleckim :   onet.tv

Wielka powódź w Queenslandii

Jedna trzecia południowej części Queenslandii została ogłoszona strefą klęski żywiołowej w związku z największą powodzią notowaną w historii tego rejonu.

Jak donosi PAP wojskowe śmigłowce ewakuowały w środę wszystkich mieszkańców miejscowości Theodore w stanie Queensland na północnym wschodzie Australii z powodu zagrożenia powodziowego. Padające od kilku dni ulewne deszcze niebezpiecznie podniosły w tym regionie poziom rzek.

W sumie z Theodore i innych miejscowości tej części stanu ewakuowano około tysiąca osób. Według burmistrz Mareen Clancy wywieziono z Theodore około 300 ludzi i zostało w miasteczku jedynie kilku policjantów.

Więcej: wiadomości24

Ekshumacja w obronie mitu

I znów kolejna wypowiedź Jarosława Kaczyńskiego wzbudziła emocje. Niezdrowe emocje. Oto okazuje się, po ośmiu miesiącach po uroczystym pogrzebie, Kaczyński nie jest przekonany, że na Wawelu leży jego brat, obok bratowej. Ponoć po przewiezieniu ciała ze Smoleńska tak bardzo się ono zmieniło, że nie przypominało brata, Lecha. Nic, tylko kolejny spisek, być może Rosjan, a może krajowych przeciwników… Tylko w związku z tym dlaczego pozwolił, aby w grobie, miejscu sanktuarium narodowego, kryptach królów i Józefa Piłsudskiego, leżał „uzurpator”. A może to wina proszków, że w ogóle nie poznał brata? A może wątpliwych jest więcej? Czekam na słowa potwierdzające, na przykład Joachima Brudzińskiego, który Kaczyńskiemu w podróży wtedy towarzyszył.

Już w kilka dni po katastrofie pod Smoleńskiem, kiedy zapadła decyzja o pochowaniu pary prezydenckiej na Wawelu, było wiadome, że sam wypadek, jak i postać Lecha Kaczyńskiego będą wykorzystywane w polityce. Katastrofa od samego początku obrastała teoriami spisku, mitami męczeństwa, była środkiem do realizacji celów politycznych. I choć brat zmarłego prezydenta odżegnywał się w kampanii wyborczej wprost do samego wypadku, to już jego zaplecze takich skrupułów nie miało. A sam Kaczyński już w wieczór wyborczy dał do zrozumienia, że gra pamięcią brata rozpocznie się na całego.
Najważniejsze dla samego Jarosława Kaczyńskiego jest zbudowanie mitu i jednocześnie kultu Lecha. To wymyka się racjonalnym ocenom i ci, którzy chcieliby ocenić postawę i działania Kaczyńskiego w kategoriach stricte politycznych, robią poważny błąd metodologiczny. Katastrofa TU 154M jest dla niego czymś w rodzaju nowego aktu założycielskiego nowej ery politycznej. Dlatego tak uparcie mówi o bohaterskiej i męczeńskiej śmierci swojego brata, dlatego również podkreśla „nikczemną” postawę Platformy Obywatelskiej, a specjalnie premiera Donalda Tuska. Ważną rolę w kreacji tego kultu Lecha Kaczyńskiego odgrywają gesty i materialne dowody kultu, jak sarkofag na Wawelu, czy krzyż pod Pałacem Prezydenckim.
Z drugiej strony jednak swoim zachowaniem, marszami z pochodniami, takimi wypowiedziami, jak wczorajsza, Kaczyński niszczy nie tylko ten mit, ale również dobrą, ludzką pamięć o bracie. Zrozumiała to Henryka Krzywonos, kiedy wykrzyczała mu na zjeździe „Solidarności”, że niszczy pamięć brata. Jest w jego zachowaniu jednak jeszcze coś, co każe to tłumaczyć w innych kategoriach, niż polityka. Ta gra pamięcią brata zaczyna być bardzo wątpliwa moralnie.
Do ekshumacji zapewne nie dojdzie, nie pozwoli na to prokuratura. Ale załóżmy hipotetycznie, że jednak by doszło do otwarcia sarkofagu i Lech by się tam nie znalazł? Co wtedy? Czy rozpoczną się poszukiwania ciała Lecha w tych pozostałych 94 grobach? I czy wtedy ten mit nie przybrałby formy groteski?

Azrael Kubacki

Azrael Kubacki (pseudonim) - Freelancer dziennikarski, ekonomista z wykształcenia, informatyk z zawodu i zamiłowania, dziennikarz z pasji. Rocznik 1959. Jeden z najsłynniejszych twórców polskiej blogosfery, powszechnie czytany i dyskutowany.