„Ślub” – pierwsza w Polsce operowa inscenizacja dramatu Gombrowicza

 Teatr Wielki im. Stanisława Moniuszki w Poznaniu wpisuje się w najlepsze tradycje Opery, a zarazem w swoim repertuarze, proponuje to, co literacko jest klasyką, jednak to właśnie ujęcie sceniczne pozwala przywrócić jej nowe oblicze – tak, dosłownie oblicze, bo najnowsza premiera opery „Ślub” odkrywa twarz dramatu Gombrowicza, której chce się spojrzeć w oczy. Wydarzenie miało miejsce 22 listopada br., pod patronatem honorowym Rity Gombrowicz. A już 1 grudnia br., „Ślub” zaistnieje w Teatrze Wielkim – Operze Narodowej w Warszawie. To pierwsza w Polsce operowa inscenizacja tego dzieła Gombrowicza. Spektakl uświetnia 120-lecie jego urodzin oraz 55. rocznicę śmierci.

 

Fabuła dramatu jest oniryczna. Sposób jej operowej inscenizacji pozwala na przebudzenie świadomości oraz wrażliwości, ukierunkowanej na przeżycia artystyczne jak i stricte społeczne. „Odchodzę od myślenia o Ślubie od tradycyjnych skojarzeń z tym, co wokół Gombrowicza narosło, od haseł typu „gęba” i „pupa”. Dla mnie najbardziej inspirująca jest tu konstrukcja psychiczna bohatera, który cały czas podważa każdą sytuację i swoje istnienie. Do końca nie wiemy, co jest jego snem, a co jawą” – twierdzi reżyser. W imię twórczego buntu (a do takiego upoważnia, czy wręcz go nakazuje Gombrowicz), będę z nim polemizować, gdyż poczucie owej „niewiedzy” w gruncie rzeczy jest wiedzą – przynajmniej w obszarze emocji, które tworzą własną, równoległą do materialnej rzeczywistość. Pierwsze skojarzenia? Oczywiście! Myślom pozwala wybrzmieć w ten sposób muzyka, skomponowana przez Zygmunta Krauze jako jego pierwsze dzieło stworzone dla poznańskiej instytucji. Powstało w ramach programu Zamówienia kompozytorskie, realizowanego przez Narodowy Instytut Muzyki i Tańca. Dźwięki są głęboko osadzone w myśleniu o Gombrowiczu jako o realnym wizjonerze, który nie może i nie chce być święty (może dlatego jest nam tak bliski). Nie można krytykować za cechy ludzkiego charakteru wpisane w jestestwo, które jest lub nie musi być dramatem (odwołując się do nazwy gatunku lub pojęcia bardziej holistycznego).

III edycja Paderewski Festival 2024

Paderewski Festiwal w Poznaniu. Fot. mat. prasowe

„Dziękuję, że dziedzictwo mojej twórczości może być inspiracją dla obecnych czasów a moja osoba tak wyraziście zapamiętana” – znając temperament pianisty i kompozytora, Ignacego Jana Paderewskiego, zapewne w ten sposób mógłby wyrazić się o III edycji Paderewski Festival 2024. To był prawdziwy festiwal emocji, intrygujących rozmów, ciekawych opinii… Trwał od 7 do 12 listopada i objął swoim zasięgiem Poznań oraz Wielkopolskę.

 

30 wydarzeń, doborowi artyści, setki melomanów i przedstawicieli opiniotwórczych środowisk m.in.: naukowych, biznesowych, samorządowych, akademickich. Każdy mógł odnaleźć własnego Paderewskiego – takiego, którego najbardziej szanuje, lubi lub w myślach wchodzi w dialog z faktami z życia wybitnego męża stanu… aby słyszeć różne tonacje spuścizny Mistrza.

Odwołując się do konwencji metafory (wielobarwność życia i postaw Ignacego Jana to wręcz sugeruje), duch Paderewskiego nie przyszedł do nas jedynie fraku i w muszce. Dał nam za to koncert, który domaga się bisu – patrząc na reakcje publiczności i zainteresowanie propozycjami kulturalnymi, które wyznaczyły rytm festiwalu.

Kto dziś pisze dla „Tańczącej Eurydyki”?

Z okazji Światowego Dnia Godności  (trzecia środa października) zapraszamy do wysłuchania piosenki „Bliskość szczęścia”, która powstała specjalnie na tę okoliczność. Poniżej zamieszczamy link do piosenki i publikujemy wywiad z artystami: Martą Grabowską i Dominikiem Górnym dot. m.in: tajników powstania piosenki „Bliskość szczęścia”.

Czy to Państwa pierwsze spotkanie na gruncie zawodowym?

Marta Grabowska: Nie, choć pierwsze w takiej formie. Wcześniej

współpracowaliśmy z sobą podczas kilku Gali Polskiej Mody, gdzie śpiewałam piosenki

Anny German a Dominik prowadził wydarzenie jako konferansjer.

Dominik Górny: Wtedy też miałem okazję po raz pierwszy usłyszeć na żywo Martę

jako laureatkę I miejsca w Międzynarodowym Wokalnym Konkursie im. Anny German

„Wiktoria” w Warszawie.

Prawykonanie i „Diamentowa sonata” na Międzynarodowy Dzień Muzyki

Fot. E.Jaskowiak

„Diamond Sonata” na skrzypce i fortepian oraz prawykonanie Trzech Pieśni na tenor i fortepian z muzyką Artura Banaszkiewicza do słów Dominika Górnego – były to główne wyznaczniki Koncertu z okazji Międzynarodowego Dnia Muzyki, który odbył się 2 października w Salonie Muzycznym –Muzeum Feliksa Nowowiejskiego w Poznaniu. Wydarzenie odbyło się pod honorowym patronatem Światowego Projektu „Poezja Dla Kultury Godności”. Patronem medialnym został „Bumerang Polski”.

Salon Muzyczny wypełnił się po brzegi brawami melomanów. Wśród nich mogliśmy powitać m.in.: Sławomira Pietrasa, dyrektora czołowych instytucji teatralnych w Polsce; Waldemara Górkę z małżonką, mecenasów sztuki; prof. Norberta Skupniewicza, jednego z najważniejszych przedstawicieli „nowej figuracji” w sztuce polskiej.

Mural P.E.Strzeleckiego w Głuszynie

Mural na ścianie Szkoły Podstawowej nr 53
 im. P.E. Strzeleckiego na Głuszynie w Poznaniu
Fot. M.Thiele 

Szóstego października obchodzimy 151 rocznicę śmierci Pawła Edmunda Strzeleckiego, który zmarł w Londynie 1873 roku. Dziś spoczywa w krypcie zasłużonych Wielkopolan w kościele św. Wojciecha w Poznaniu.

Podróżnik, badacz, odkrywca i naukowiec, a przede wszystkim człowiek wielkiego serca i miłości dla bliźnich pracował ponad dwa lata w Irlandii w czasie Wielkiego Głodu, ratując ponad 200 000 dzieci od strasznej śmierci głodowej. Zapewnił im dach nad głową, organizując w salkach kościelnych klasy szkolne i nauczycieli, którzy uczyli wynagradzani posiłkami. Każdemu dziecku dostarczył ciepłą odzież, ciepłe posiłki oraz mydło, ręcznik i grzebień propagując higienę osobistą na co dzień. Na rzecz głodujących Irlandczyków przekazał swoje uposażenie komisarza i zrezygnował z luksusów swej rezydencji w Londynie. Wyczerpany nadludzką pracą zaraził się tyfusem panującym w Irlandii. Nieprzytomnego w gorączce uratował irlandzki znachor. Osłabiony chorobą nie powrócił do londyńskich luksusów, lecz pozostał na usługach głodujących.