III edycja Paderewski Festival 2024

Paderewski Festiwal w Poznaniu. Fot. mat. prasowe

„Dziękuję, że dziedzictwo mojej twórczości może być inspiracją dla obecnych czasów a moja osoba tak wyraziście zapamiętana” – znając temperament pianisty i kompozytora, Ignacego Jana Paderewskiego, zapewne w ten sposób mógłby wyrazić się o III edycji Paderewski Festival 2024. To był prawdziwy festiwal emocji, intrygujących rozmów, ciekawych opinii… Trwał od 7 do 12 listopada i objął swoim zasięgiem Poznań oraz Wielkopolskę.

 

30 wydarzeń, doborowi artyści, setki melomanów i przedstawicieli opiniotwórczych środowisk m.in.: naukowych, biznesowych, samorządowych, akademickich. Każdy mógł odnaleźć własnego Paderewskiego – takiego, którego najbardziej szanuje, lubi lub w myślach wchodzi w dialog z faktami z życia wybitnego męża stanu… aby słyszeć różne tonacje spuścizny Mistrza.

Odwołując się do konwencji metafory (wielobarwność życia i postaw Ignacego Jana to wręcz sugeruje), duch Paderewskiego nie przyszedł do nas jedynie fraku i w muszce. Dał nam za to koncert, który domaga się bisu – patrząc na reakcje publiczności i zainteresowanie propozycjami kulturalnymi, które wyznaczyły rytm festiwalu.

Kto dziś pisze dla „Tańczącej Eurydyki”?

Z okazji Światowego Dnia Godności  (trzecia środa października) zapraszamy do wysłuchania piosenki „Bliskość szczęścia”, która powstała specjalnie na tę okoliczność. Poniżej zamieszczamy link do piosenki i publikujemy wywiad z artystami: Martą Grabowską i Dominikiem Górnym dot. m.in: tajników powstania piosenki „Bliskość szczęścia”.

Czy to Państwa pierwsze spotkanie na gruncie zawodowym?

Marta Grabowska: Nie, choć pierwsze w takiej formie. Wcześniej

współpracowaliśmy z sobą podczas kilku Gali Polskiej Mody, gdzie śpiewałam piosenki

Anny German a Dominik prowadził wydarzenie jako konferansjer.

Dominik Górny: Wtedy też miałem okazję po raz pierwszy usłyszeć na żywo Martę

jako laureatkę I miejsca w Międzynarodowym Wokalnym Konkursie im. Anny German

„Wiktoria” w Warszawie.

Prawykonanie i „Diamentowa sonata” na Międzynarodowy Dzień Muzyki

Fot. E.Jaskowiak

„Diamond Sonata” na skrzypce i fortepian oraz prawykonanie Trzech Pieśni na tenor i fortepian z muzyką Artura Banaszkiewicza do słów Dominika Górnego – były to główne wyznaczniki Koncertu z okazji Międzynarodowego Dnia Muzyki, który odbył się 2 października w Salonie Muzycznym –Muzeum Feliksa Nowowiejskiego w Poznaniu. Wydarzenie odbyło się pod honorowym patronatem Światowego Projektu „Poezja Dla Kultury Godności”. Patronem medialnym został „Bumerang Polski”.

Salon Muzyczny wypełnił się po brzegi brawami melomanów. Wśród nich mogliśmy powitać m.in.: Sławomira Pietrasa, dyrektora czołowych instytucji teatralnych w Polsce; Waldemara Górkę z małżonką, mecenasów sztuki; prof. Norberta Skupniewicza, jednego z najważniejszych przedstawicieli „nowej figuracji” w sztuce polskiej.

Mural P.E.Strzeleckiego w Głuszynie

Mural na ścianie Szkoły Podstawowej nr 53
 im. P.E. Strzeleckiego na Głuszynie w Poznaniu
Fot. M.Thiele 

Szóstego października obchodzimy 151 rocznicę śmierci Pawła Edmunda Strzeleckiego, który zmarł w Londynie 1873 roku. Dziś spoczywa w krypcie zasłużonych Wielkopolan w kościele św. Wojciecha w Poznaniu.

Podróżnik, badacz, odkrywca i naukowiec, a przede wszystkim człowiek wielkiego serca i miłości dla bliźnich pracował ponad dwa lata w Irlandii w czasie Wielkiego Głodu, ratując ponad 200 000 dzieci od strasznej śmierci głodowej. Zapewnił im dach nad głową, organizując w salkach kościelnych klasy szkolne i nauczycieli, którzy uczyli wynagradzani posiłkami. Każdemu dziecku dostarczył ciepłą odzież, ciepłe posiłki oraz mydło, ręcznik i grzebień propagując higienę osobistą na co dzień. Na rzecz głodujących Irlandczyków przekazał swoje uposażenie komisarza i zrezygnował z luksusów swej rezydencji w Londynie. Wyczerpany nadludzką pracą zaraził się tyfusem panującym w Irlandii. Nieprzytomnego w gorączce uratował irlandzki znachor. Osłabiony chorobą nie powrócił do londyńskich luksusów, lecz pozostał na usługach głodujących.

Teatr Wielki w Poznaniu trwa jak „Pokolenia”

"Flis" premiera. Dominik Górny z reżyser
Barbarą Poll i artystami. Fot. E.Jaśkowiak

Pięć premier (w tym jedna prapremiera), dwa festiwale, koncerty specjalne i jubileusze, utytułowani artyści oraz wznowienia staną się naszym udziałem w nowym sezonie artystycznym Teatru Wielkiego im. Stanisława Moniuszki w Poznaniu, który został zainaugurowany 28 września br. – równolegle z II Festiwalem Moniuszki. „Flis” – bo o tej premierze mowa, wystawiona na gościnnej, kameralnej scenie Teatru Polskiego w Poznaniu, stała się operą nie tylko kameralnych ale i wielkich przeżyć.   

 

„Flis” daje się odczytać w języku, w którym Moniuszko do nas zawsze mówił – a jednak nieco inaczej. Nie był to bowiem język tak skondensowany jak teraz. Tak charakterystyczne dla patrona Teatru Wielkiego w Poznaniu, wskrzeszanie wartości narodowych, w przypadku „Flisa” nie jest pełną liturgią lecz symbolicznym opłatkiem. Wystarcza on jednak, aby patriotyzm nie był jedynie ideą ale i czynem. Tak, to opera kameralna, która może pozostawić niedosyt – albo inaczej – skupia się na tym co jest symbolem – pokazane treściwie lecz wieloznaczne w swojej formie i przekazie, który jest jednym ze znaków rozpoznawczych Moniuszki.