Niezależny, internetowy magazyn Polaków w Australii. Polska, Australia, Świat, Polonia
 |
| Amerykańskie Abramsy na defiladzie WP w Warszawie 15 sierpnia 2024. Fot. YT |
Te dwa fakty w swej wymowie i wnioskach z nich wypływających są w stosunku do siebie, jak prawda i kłamstwo. Te dwa fakty są tak rażącym przeciwieństwem, że wzięte razem nie mogą być jednocześnie ani prawdą, ani kłamstwem. Zestawienie tych dwóch faktów jest tak ogromnym dysonansem, że nie sposób uznać, iż prawda leży gdzieś pośrodku.
Wydana niedawno praca dr. hab. inż. Piotra Kowalczaka pod tytułem „Zmiany klimatu. Polityka, ideologia, nauka, fakty” to dzieło wyjątkowe zarówno pod względem ilości zgromadzonego materiału jak i szerokości ujęcia, wielości poruszanych zagadnień. Praca liczy ponad 700 stron, bibliografia to ponad tysiąc pozycji, zawiera indeksy nazw geograficznych i nazwisk.
Polska Fundacja Fantastyki zwróciła się do Jana Maszczyszyna z propozycją napisania opowiadania do Młodego Technika - numer lipcowy, które nawiązywałoby do "Trylogii Księżycowej" Jerzego Żuławskiego.
- Szybko zauważyłem, że mógłbym napisać nie tylko opowiadanie, ale i całą powieść. Pomysł tak mnie porwał, że w przeciągu trzech miesięcy powstała książka - mówi Bumerangowi Polskiemu Jan Maszczyszyn.
 |
| Powieść "Polak" po polsku wydał Znak. Fot. księgarnia Lubimy czytać |
Nazywając rzecz wprost i po imieniu, nowela „Polak” to romans. Samotny polski pianista Witold Walczykiewicz (72 lata) – nazwisko tak trudne do wymówienia dla obcokrajowców, że wygodniej nazywać go po prostu Polak – spotyka na swoim koncercie chopinowskim w Barcelonie jedną z jego organizatorek, 20 lat młodszą Beatriz, żonę i matkę w stabilnym stażem małżeństwie. Nawiązuje z nią uczuciową relację, która swą osobliwością trapi czytelnika od pierwszych stron i nie przestaje trapić po przeczytaniu ostatniej. To siła tej książki, ale by jej doświadczyć, trzeba nieco wysiłku.
 |
| Pomnik Bandery we współczesnym Lwowie. |
Przystojny, charyzmatyczny mąż spogląda przed siebie uwiecznionym w metalu śmiałym wzrokiem. W intencji twórcy dzieła, ukraińskiego rzeźbiarza Mykoły Posikiry, rzeźba przedstawiać miała przywódcę ukraińskich nacjonalistów Stepana Banderę. Rzecz w tym, że ma się nijak do historycznego pierwowzoru. Stepan Bandera cechował się powierzchownością z wszech miar odpychającą. Był niski, niezbyt atrakcyjny fizycznie. Rówieśnicy przewyższali go o głowę. Miał nieproporcjonalnie długie ręce. Jego twarz szpeciła wysunięta górna szczęka, która sprawiała, że wciąż uniesiona warga odsłaniała wystające zęby. Być może ten karykaturalny wygląd i związane z nim kompleksy pchnęły młodego Stepana Banderę na drogę, która doprowadziła go do przyjęcia roli fanatyka, terrorysty i mordercy. Ale także niekwestionowanego przywódcy ukraińskiego nacjonalizmu. Człowieka, który uformował ten nurt na swój wypaczony obraz.
