Rocznica historyczna tej miary powoduje, a przynajmniej powinna, że na bok idą wszelkie osobiste anse i wątpliwości. Niezależnie od mojego stosunku do postaci Józefa Piłsudskiego i oceny jego miary jako polityka i organizatora polskiej siły zbrojnej w czasie I wojny światowej, jako historyk uczciwie przyznaję, że był on po polskiej stronie jednym z głównych graczy i miał duży wpływ na kształt „sprawy polskiej” po zakończeniu działań wojennych.
Dlatego rocznicowa laurka składa się w większości z tekstów jego i o nim traktujących.
Na uczone analizy zawsze jest czas, a dziś po prostu spójrzmy „lżejszym okiem” na drogę jaką przebyto, by dzisiejsza data coś dla wszystkich znaczyła.
Pokazywanie postów oznaczonych etykietą Jerzy Łukaszewski. Pokaż wszystkie posty
Pokazywanie postów oznaczonych etykietą Jerzy Łukaszewski. Pokaż wszystkie posty
sobota, 11 listopada 2017
piątek, 3 stycznia 2014
Powstanie wielkopolskie - wciąż nieatrakcyjne
Wciąż najmniej znane z polskich powstań. Może dlatego, że udane, a więc… nieatrakcyjne dla tradycyjnej polskiej polityki historycznej. Wnioski z niego płynące również nie bardzo nadają się do wykorzystania przez „prawdziwych” Polaków i tzw. „patriotów”.
Te wnioski bowiem niejako automatycznie nakazywałyby porównania, zestawienia z innymi polskimi zrywami zbrojnymi, a wówczas mogłyby się pojawić na ich temat opinie burzące pomniki naszej dumy i chwały, do czego prawdziwy patriota dopuścić nie może.
Również tło polityczne tego powstania niezbyt nadaje się do rozpowszechniania, gdyż mogłoby się okazać, że nie wszystkie postacie historyczne zasługują na takie bezwzględne uwielbienie, jakie im się dziś okazuje i wtłacza w umysły młodzieży.
Aby pozwolić Czytelnikowi zrozumieć całe to niebezpieczeństwo, pozwolę sobie dać skrócony choćby opis tego wydarzenia, opierając się na wydanym w grudniu 1919 roku pamiętniku Stanisława Rybki, oraz wspomnieniach mojego ojca, takoż powstańca, od którego wyciągałem w młodości informacje, które zapadły mi w pamięć tak głęboko, że do dziś nie zgubiłem z nich żadnego szczegółu. Można nawet powiedzieć, że te opowieści ojca, a także sposób ich przekazywania zdecydowały o tym, kim zostałem w dorosłym życiu.
Jestem mu więc niejako winien tę opowieść.
Te wnioski bowiem niejako automatycznie nakazywałyby porównania, zestawienia z innymi polskimi zrywami zbrojnymi, a wówczas mogłyby się pojawić na ich temat opinie burzące pomniki naszej dumy i chwały, do czego prawdziwy patriota dopuścić nie może.
Również tło polityczne tego powstania niezbyt nadaje się do rozpowszechniania, gdyż mogłoby się okazać, że nie wszystkie postacie historyczne zasługują na takie bezwzględne uwielbienie, jakie im się dziś okazuje i wtłacza w umysły młodzieży.
Aby pozwolić Czytelnikowi zrozumieć całe to niebezpieczeństwo, pozwolę sobie dać skrócony choćby opis tego wydarzenia, opierając się na wydanym w grudniu 1919 roku pamiętniku Stanisława Rybki, oraz wspomnieniach mojego ojca, takoż powstańca, od którego wyciągałem w młodości informacje, które zapadły mi w pamięć tak głęboko, że do dziś nie zgubiłem z nich żadnego szczegółu. Można nawet powiedzieć, że te opowieści ojca, a także sposób ich przekazywania zdecydowały o tym, kim zostałem w dorosłym życiu.
Jestem mu więc niejako winien tę opowieść.
Subskrybuj:
Posty (Atom)