Adam Wielomski: Proroctwo Marksa

Klaus Schwab - szef Światowego Forum
 Ekonomicznego i  prezydent Francji
Emmanuel Macron na WEF w 2018 roku.
Fot. Wikimedia commons

Do zapowiedzi Klausa Schwaba o „wielkim resecie”, e-rewolucji technologicznej i nieuniknionym przerwaniu „łańcuchów dostaw”, w wyniku którego dojdzie do pauperyzacji  całych narodów i kontynentów, dołączył ostatnio Emmanuel Macron.

 

W szeroko relacjonowanym wystąpieniu Macron rzekł: „Zasadniczo żyjemy pod koniec ery obfitości, będziemy musieli wyciągnąć konsekwencje ekonomiczne. To koniec produktów i technologii, które wydawały się nam wiecznie dostępne”. Następnie, za Schwabem, powtórzył, że „dojdzie do przerwania łańcuchów dóbr” z powodu rozpadu dotychczasowego porządku międzynarodowego i z powodu konieczności zadbania o klimat. Swoje wystąpienie zakończył stwierdzeniem, że obawia się „populizmu”, lecz powszechna pauperyzacja jest „ceną za naszą wolność i nasze wartości”.

Wielomscy: AUKUS. Sojusz Anglosasów

Map. Wikikimedia commons

 Magdalena Ziętek-Wielomska: Docent Józef Kossecki często mawiał, że najgorzej jest być sojusznikiem Anglosasów. Przekonała się o tym niedawno Francja, kiedy to Australia zerwała z nią umowę na zakup 12 okrętów podwodnych. Bezpośrednią przyczyną złamania danego słowa przez Australię, było zawarcie 15 września b.r. między nią, Wielką Brytanią i Stanami Zjednoczonymi sojuszu w zakresie wymiany technologii obronnych, w skrócie: AUKUS (A-UK-US).

 Współpraca ta obejmuje także budowę australijskiej floty okrętów podwodnych z napędem jądrowym. Sojusz ten oczywiście wymierzony jest w Chiny. Wydarzenia te będą miały przemożny wpływ na sprawy europejskie.

Wielomscy: Co po „konsensie waszyngtońskim”?

Shanghai lights. Fot. Wikimedia commons cc

Magdalena Ziętek-Wielomska: Od czasu upadku ZSRR doktryną imperializmu amerykańskiego był tzw. konsens waszyngtoński. „Konsens” ten bez wątpienia na naszych oczach się kończy.

Przewidział to już wiele lat temu śp. Józef Kossecki, który na podstawie opracowanej przez siebie metody obliczania udziału państw w procesach sterowania międzynarodowego ustalił, że ok. roku 2008 Amerykanie utracą dwukrotną przewagę nad Chinami i że od tego momentu Pax America zacznie się już na dobre zwijać. Z jego obliczeń wynikało także, że nowym światowym hegemonem będą Chiny. Około roku 2024 ChRL zyska dwukrotną przewagę nad Amerykanami, i to będzie definitywny koniec starych „konsensów”. Póki co wszystko dzieje się dokładnie według opisanego przez Kosseckiego scenariusza. Na upadek hegemonii amerykańskiej, czy szerzej anglosaskiej, od ponad 100 lat czekają także Niemcy, którym marzy się ich własna „Weltmachtpolitik”.

Prof. Adam Wielomski: Trumpizm

Wraz z porażką wyborczą i dziwacznym ni to puczem, ni to demonstracją pod Capitolem skończyła się prezydentura Donalda Trumpa. Widać, że była ona głęboko nie w smak rządzącym Stanami Zjednoczonymi elitom, złożonym z finansjery, wielkich korporacji, wielkich mediów i wojskowych, popierających Demokratów i neokonserwatystów pośród Republikanów. Donald Trump skończył się jako Prezydent USA. Teraz nadszedł czas na trumpizm i trumpistów.

Stany Zjednoczone mają całkiem znaczną, choć w Polsce małą znaną, tradycję tzw. populizmu. Zresztą w Polsce słowo to ma bardzo pejoratywne znaczenie, nadane mu w latach dziewięćdziesiątych przez pewną postsolidarnościową gazetkę z Czerskiej. Tymczasem za Oceanem ang. populism czy hiszp. populismo znaczenia stygmatyzującego nie posiada. Populiści to ci, którzy uważają, że o swoim losie powinien decydować lud (populus), a nie jego elity, rządzące nim we własnym partykularnym interesie.

Adam Wielomski: Pedofile-księża i pedofile-celebryci

Pedophile-butterfly Fot. Wikimedia

Od dłuższego już czasu jesteśmy atakowani obrazami księży-pedofilów. Pod pretekstem pomocy Kościołowi w walce z „samooczyszczaniem”, liberalne media raczą nas kolejnymi reportażami na ten temat. Nie miejmy złudzeń: nie chodzi tutaj o deklarowaną chęć wsparcia Kościoła w walce z tym obrzydliwym nadużyciem, lecz o atak na katolicyzm. W całym tym zabiegu chodzi o stworzenie schematu „ksiądz to pedofil” i stworzenie w ludzkich umysłach stereotypu, że „księża to pedofile w sutannach”. Co więcej, kolejne rewelacje zwykle pojawiają się w tym względzie w przededniu wyborów, czyli sprawa ma charakter nie tylko wojny światopoglądowej, ale i partyjno-politycznej.

Żeby nie było nieporozumień: nie twierdzę, że nie ma księży-homoseksualistów i księży-pedofilów. Plotki o „lawendowej mafii” zdają się nie być wyssane z palca. Tacy duchowni zawsze byli, są i zapewne zawsze będą się zdarzać. Przyznać też trzeba, że hierarchia kościelna mało robi, aby zwalczyć to obrzydliwe nadużycie. Niestety, górę bierze tutaj klasyczna „lojalność korporacyjna”, znana we wszystkich profesjach świata. Podobnie dzieje się wśród prawników, lekarzy, naukowców. Wynika ta postawa z podstawowego impulsu naturalnego: gdy ktoś atakuje „naszych”, to „naszych” trzeba bronić za wszelką cenę. Dlatego biskup, usłyszawszy o podległym sobie księdzu-pedofilu, zamiast zgłosić sprawę do prokuratury a podejrzanego odsunąć od pracy z wiernymi w ogóle, a z dziećmi w szczególności, przenosi go na inną parafię. Tak jak gdyby przeprowadzka miała położyć kres temu grzechowi i przestępstwu w jednym. Podobnie jest z homoseksualistami. Oczywiście, biskup nie może w tym przypadku zgłosić sprawy do prokuratury, ale są jeszcze sądy kanoniczne, które mogą – w razie gdy podejrzenie się potwierdzi – usunąć taką osobę ze stanu duchownego. Tutaj przeprowadzka z jednej parafii do drugiej także niczego nie zmieni.

Zmiana: Czaputowicz chce normalizacji stosunków z Rosją

Jacek Czaputowicz. Minister spraw zagranicznych RP.
Fot. T. Markowski/MSZ (domena publiczna)

Minister spraw zagranicznych Jacek Czaputowicz zaskoczył wielu swoim stwierdzeniem w wywiadzie dla rosyjskiego portalu RBK. Opowiedział się za normalnymi relacjami z Federacją Rosyjską. Czy jest to oznaka zmiany retoryki polskiej dyplomacji?

„Polska i Rosja to kraje sąsiadujące, a pomiędzy naszymi politykami i społeczeństwami powinny istnieć normalne relacje. Obecnie relacji tych nie można określić jako dobre – są one napięte, ale życzylibyśmy sobie ich poprawy – powiedział Jacek Czaputowicz. 

Rozmowy małżeńskie Wielomskich: Profesjonalizm propagandy PiS

Dr Magdalena Ziętek-Wielomska - prawnik
 i prof. Adam Wielomski - politolog

Magdalena Ziętek-Wielomska: Chcąc uniknąć wszelkich możliwych nieporozumień oświadczam, że moja wypowiedź nie jest pochwałą PiS. Stanowi tylko i wyłącznie analizę czegoś, co się dzieje na naszych oczach i co powinno budzić nasze zainteresowanie. O czym mowa? O profesjonalizmie osób tworzących wizerunek i strategię pijarowską PiS.

Profesjonalizm ten można już było dostrzec podczas wyborów prezydenckich wygranych przez Andrzeja Dudę. Stał się natomiast już zupełnie widoczny podczas ostatnich wyborów parlamentarnych, podczas których wykreowana została Beata Szydło. A kiedy swoją rolę spełniła – pojawił Mateusza Morawiecki, a była pani premier poszła na emeryturę do PE. Możemy się domyśleć, że PiS korzysta ze wsparcia bardzo profesjonalnych pijarowców.

Polskie „walki plemienne” zamiast debaty politycznej

Na łamach tygodnika „Myśl Polska” ukazał się artykuł prof. Stanisława Bielenia pod tytułem „Polska anemokrаcja” (greckie słowo „anemos” – wiatr). O rzucaniu słów na wiatr, o pustosłowiu, fałszywych obietnicach wyborczych pisze profesor Stanisław Bieleń. Artykuł zawiera wiele wątków. O skomentowanie niektórych, Sputnik Polska poprosił politologa prof. Adama Wielomskiego.

– Prof. Bieleń: „Kampanie wyborcze przybierają charakter karnawałowych festynów, a ich mottem jest hasło przypominające antyczne panem et circenses”. Jak Pan przełoży to na polskie realia?

– Przeczytałem wczoraj wieczorem artykuł pana profesora Bielenia, którego zresztą prywatnie dość dobrze znam. Jest to tekst, w którym pan prof. próbuje zaprezentować całokształt kryzysu polskiej polityki i dyskusji politycznych. Przedstawia słuszne poglądy, że w polskich dyskusjach zupełnie nie ma aspektu merytorycznego, nie ma żadnej racjonalnej debaty. Mamy do czynienia tylko i wyłącznie z pustosłowiem, obietnicami i wielkim seansem nienawiści w stosunku do przeciwników politycznych. Trudno się z tym nie zgodzić, dlatego że polska polityka od dobrych kilkunastu lat rzeczywiście tak wygląda.

Spotkanie Andrzeja Dudy z Donaldem Trumpem. Bez sensacji

Spotkanie Andrzeja Dudy z Doinaldem Trumpem w Nowym
 Jorku 23 września. Fot. printscreen YT WH.gov

Emocje wokół spotkania prezydentów Polski i USA w Nowym Jorku nie opadają. Z pewnością pod względem częstotliwości spotkań z amerykańskim prezydentem raczej mało kto z polityków mógłby konkurować z Andrzejem Dudą. To ostatnie w Nowym Jorku było dziewiątym spotkaniem przywódców Polski i USA od czasu zajęcia przez Trumpa fotela prezydenckiego. Po rozmowach podpisano deklarację o rozszerzeniu współpracy w sektorze obronnym. Omawiano również problem przyśpieszenia decyzji w sprawie zniesienia amerykańskich wiz dla polskich obywateli. Politolog i publicysta, prof. Adam Wielomski ocenił rezultaty tych rozmów jako czysto techniczne i symboliczne.

– Czym Pan może uzasadnić swoją opinię? 

– Podczas spotkania nie doszło do żadnego sensacyjnego porozumienia, jakichś sensacyjnych scenariuszy. Myślę, że spotkanie było od A do Z zaplanowane i uzgodniono to, co miało zostać uzgodnione. Spotkanie było raczej symboliczne, żeby obaj prezydenci mogli podać sobie ręce, wystąpić przed kamerami i zrobić sobie kilka zdjęć.
To, że tak wielką wagę w Polsce do tego spotkania przywiązały media państwowe i prorządowe, jest przede wszystkim sam fakt spotkania amerykańskiego prezydenta z prezydentem Dudą. Stanowi to wyraz przekonania, że sojusz ze Stanami Zjednoczonymi jest jedynym bezalternatywnym sojuszem dla Polski, a przyjaźń polsko-amerykańska jest jedyną gwarancją polskiej niepodległości. Moim zdaniem, było to spotkanie dla elektoratu, klasyczne spotkanie przedwyborcze. To bardziej ważne dla Polski wydarzenie z punktu widzenia wewnętrznego niż międzynarodowego.

Unia Europejska - Polska: Kto komu jest bardziej potrzebny?

Polska jest już 15 lat w Uni Europejskiej.
Fot. Wikimedia Commons (CC BY-SA 3.0) 

„Unia Europejska tkwi w błędnym kole kolejnych kryzysów”. Taką opinię wyraził premier Mateusz Morawiecki w artykule dla POLITICO Europe w przededniu 15 rocznicy wstąpienia Polski do UE. Wezwał też Unię by jak najszybciej zmieniła kurs i wróciła do korzeni: do wizji unii silnych, wolnych i równych narodów.

1 maja 2004 r. Polska wraz z Cyprem, Czechami, Estonią, Litwą, Łotwą, Maltą, ze Słowacją, Słowenią i z Węgrami wstąpiła do Unii Europejskiej. Było to największe w historii rozszerzenie UE.

Po euforii dziś wśród obywateli Unii pojawiły się poważne wątpliwości co do przyszłości europejskiego projektu. Według Morawieckiego, powodem tego są Brexit, kolejne fale migracji, terroryzm, spowolnienie gospodarcze, dług publiczny w wielu państwach członkowskich.

Prof. Adam Wielomski: Polska jako pępek świata

Fot. printscreen Google map

Przez 200 ostatnich lat utarło się przekonanie, że Polska ma najgorsze wyobrażalne miejsce geopolityczne w Europie, miejsce centralne. Armie prące z Zachodu na Wschód (Niemcy na Rosję/ZSRR) lub odwrotnie muszą przejść przez polskie równiny, aby móc dokonać inwazji w upragnionym kierunku. Dlatego Niemcy chcieli opanować Polskę, dla agresji na Rosję/ZSRR, a Rosjanie musieli uczynić to samo, aby zdobyć Berlin. Stwierdzenie to jest truizmem, ale warunkowało przez 200 lat polskie spojrzenie geopolityczne. I nie zawaham się powiedzieć, że warunkuje je w dalszym ciągu.

Z konstatacji tej polskie elity wyprowadzały dwa sprzeczne wnioski. Pierwszym było przekonanie – wspólne dla piłsudczyków i części endecji – że „Polska albo będzie wielka, albo nie będzie jej wcale”. Innymi słowy, aby przetrwać między Niemcami a Rosją, musimy skupić rozliczne ludy Europy Środkowo-Wschodniej, aby stworzyć „klin” między obydwiema potęgami. Piłsudczycy myśleli tutaj o federacji pod polskim przywództwem, gdy część hołdująca tym ideom endeków chciała inkorporacji ziem obcoplemiennych do Polski. Po 1945 roku polskie elity władzy generalnie uznały, że Polska jako suwerenny byt polityczny jest utopią i trzeba zdać się na patronat jednego z mocarstw. W PZPR uważano, że patronem winien być Związek Radziecki; w PO, że Niemcy i należy wejść do Mitteleuropy; w PiS, że Stany Zjednoczone i należy wejść do Międzymorza. I tak, spory wewnętrzne w ramach PO-PiS-u można uznać za refleks przynależności Polski do sfery wpływów Berlina albo Waszyngtonu.

Emmanuel Macron i “renesans europejski”

Prezydent Francji Emmanuel Macron
Fot: Mutualité Française/Creative Commons

W 28 krajach Unii Europejskiej ukazał się artykuł prezydenta Francji Emmanuela Macrona, w którym przedstawił swój plan europejskiego renesansu (tekst po polsku poniżej - przyp. red.). A więc, rewizja traktatów unijnych, Europejska Rada Bezpieczeństwa, wspólna armia, cenzura Internetu, jednolite prawo w sprawie migracji, i szereg innych postulatów. Jeśli to ująć w skrócie, tak Emmanuel Macron widzi europejskie odrodzenie. Sputnik omówił artykuł, a właściwie program francuskiego prezydenta z politologiem, profesorem Adamem Wielomskim.

— Myślę, że to jest część szerszej koncepcji niemiecko-francuskiej, która prezentowana jest już od dłuższego czasu. Zmierza ona w kierunku stworzenia z dotychczasowej Unii Europejskiej, czyli organizacji państw mającej charakter, nazwijmy to, konfederacyjny, państwa federalnego. Tego typu projekty pojawiały się w Niemczech już wcześniej. Mało kto pamięta, że projekt taki przedstawiła opozycyjna wówczas SPD następnego dnia po referendum w Wielkiej Brytanii w sprawie Brexitu. Niemieccy socjaldemokraci uznali, że ponieważ główny hamulec integracji Unii Europejskiej, czyli Wielka Brytania wychodzi z Unii, to nie ma już żadnych przeszkód do powołania państwa ogólnoeuropejskiego.

Co łączy Matteo Salviniego z Jarosławem Kaczyńskim?

Time Magazine: Matteo Salvini is the New Face of Europe
Fot. You Tube printscreen

Prezes PiS Jarosław Kaczyński przyjął w siedzibie partii przy ul. Nowogrodzkiej w Warszawie włoskiego wicepremiera i szefa MSW Matteo Salviniego. W spotkaniu wzięli udział także m.in. wicemarszałek Senatu Adam Bielan i europoseł Tomasz Poręba. Spotkanie trwało niespełna dwie godziny. Jak twierdzą uczestnicy spotkania, "atmosfera była bardzo serdeczna", a Jarosław Kaczyński przyjął zaproszenie do Mediolanu.

Zdjęcie ze spotkania opublikowała w sieci rzeczniczka Prawa i Sprawiedliwości Beata Mazurek.
Po zakończeniu spotkania Mazurek napisała, że rozmowa była "pozytywna, pełna wzajemnego zrozumienia".
"Podniesiono kwestie w których istnieje rozbieżność poglądów pomiędzy PiS a Ligą. Rozmowy otworzyły drogę do dalszych kontaktów odnoszących się do kwestii przyspieszenia rozwoju UE i zapewnienia UE właściwego miejsca w skali globalnej" — napisała Mazurek.

Rok rządów premiera Morawieckiego

Mateusz Morawiecki - od roku premier RP. 

Fot. Wikimedia (domena publiczna)

Premier Mateusz Morawiecki wizerunkowo się sprawdził i został zaakceptowany przez swój własny elektorat, co jest dla mnie dość dużym zaskoczeniem – powiedział w wywiadzie dla Sputnika politolog i prof. Adam Wielomski.

— Minął rok od zaprzysiężenia rządu Mateusza Morawieckiego i trzy lata od objęcia władzy przez Prawo i Sprawiedliwość. Przypominam, że na konferencji „Praca dla Polski” premier chwalił się wzrostem gospodarczym, niskim bezrobociem i stabilnym budżetem. Jak te osiągnięcia, ogłoszone przez Morawieckiego przekładają się na potrzeby zwykłego obywatela, na co liczy i czy jego oczekiwania się spełniły?

— Myślę, że PiS zaspokoił oczekiwania swoich wyborców na samym początku kadencji, przede wszystkim przez program 500+ i te oczekiwania socjalne wyborców, które były możliwe do zaspokojenia przy pomocy zasobów budżetu państwa i pożyczek. Problem polega w tej chwili na tym, że elektorat socjalny Prawa i Sprawiedliwości wydaje się oczekiwać nie tylko utrzymania tych „zdobyczy” socjalnych, ale również ich powiększenia. A to jest niemożliwe ze względów finansowych i można w związku z tym zaobserwować pewnego rodzaju zmęczenie tego elektoratu, jakby niespełnione, jego bardzo wygórowane oczekiwania. Dlatego też poparcie dla Prawa i Sprawiedliwości już nie rośnie, ustabilizowało się i wykazuje nawet pewne tendencje spadkowe, za to powoli zwiększa swoją siłę opozycja. Mówimy tu tylko i wyłącznie o sferze ekonomiczno-socjalnej.

Marsz Niepodległości: razem, a jednak osobno

Rondo Dmowskiego w centrum Warszawy po przemówieniu
Andrzeja Dudy przed rozpoczęciem Marszu Niepodległości.
Fot. YT  [A]rchiwa  (cc)

Komentarze zachodnie mówiące o tym, że rząd przeszedł na pozycje nacjonalistyczne są nieporozumieniem i niezrozumieniem tego, że ten marsz nacjonalistów był tylko i wyłącznie tłem dla marszu prezydenta, premiera i samego Jarosława Kaczyńskiego – powiedział w wywiadzie dla Sputnika politolog i historyk prof. Adam Wielomski.

— 11 listopada Polska świętowała setną rocznicę odzyskania niepodległości. Bilans warszawskich obchodów jest dziś w mediach oceniamy bardzo niejednoznacznie. Jaki krajobraz widzi Pan profesor po tym świętowaniu?

— Krajobraz polityczny po tym świętowaniu nieco się zmienił z tego prostego powodu, że największa impreza organizowana w sposób niezależny, niepaństwowy, niezwiązany z głównymi nurtami życia politycznego w Polsce, tymi, które są reprezentowane w Sejmie – czyli Marsz Niepodległości – medialnie została przejęta przez rząd i w pewien sposób znacjonalizowana i upaństwowiona. Uważam to za zły kierunek. Kierunek, który świadczy o tym, że w Polsce nie da się już istnieć politycznie nie będąc przypisanym do Platformy Obywatelskiej czy do Prawa i Sprawiedliwości.

Prof Adam Wielomski: Fort Trump vs. Fort Putin

no comment

Prezydenta RP Andrzeja Duda spotykają ostatnie same przykre sytuacje. Gdy, dzięki nowelizacji ustawy o IPN i depenalizacji kłamstwa o polskim udziale w Holokauście, mógł zawitać w Białym Domu, to fotograf Donalda Trumpa zrobił mu nieszczęsne zdjęcie, które Prezydent USA zamieścił w mediach społecznościowych. Zaraz potem Prezydent RP zaliczył wpadkę oczekiwania na korytarzu na premiera Izraela Benjamina Netanjahu. Wszystkie te wpadki zaciemniają – w języku pisowskim określane jest to terminem „maskirowka” – słoneczną nowinę, że wkrótce będziemy mieli, być może, amerykańskie bazy w Polsce, konkretnie Fort Trump.

Pewnie mało kogo zdziwię stwierdzeniem, że gdy w solidarnościowych mediach wszyscy się cieszą, że – być może – wojska amerykańskie będą stacjonować na stałe w Polsce, w sile bodaj dywizji pancernej, to ja tradycyjnie wyrażę wielką wątpliwość z tego rzekomego sukcesu. Moje wątpliwości wynikają nie tylko z groteskowej propozycji Prezydenta RP, że Polska jest gotowa płacić Amerykanom za utrzymywanie bazy w Polsce kwotę w wysokości 2 miliardów dolarów (nie bardzo w końcu wiem czy jest to kwota jednorazowa czy wypłacana corocznie?). Byłby to chyba jedyny przykład w świecie, gdy państwo, które nie przegrało żadnej wojny, miałoby płacić innemu za utrzymywanie baz na swoim terytorium. Być może, mimo wszystko, koszt ten byłby nawet i sensowny, gdyby zabezpieczał nasze państwo przed cudzą (=rosyjską) agresją. Lepiej co roku zapłacić firmie ochroniarskiej pensję, niż zostać okradzionym.

 

Cały problem w tym, że nie przekonują mnie przedstawiane nam argumenty, że baza amerykańska w Polsce, taki Fort Trump, rzeczywiście znacząco podniesie polskie bezpieczeństwo militarne. Skąd te wątpliwości?

Inigo de Loyola i św. Franciszek

Wczoraj wieczorem, wraz z Żoną, obejrzeliśmy film „Ignacy Loyola” (2016), w reżyserii i wedle scenariusza Filipińczyka Paola Dy, z wybitnym udziałem współpracowników należących do Zakonu Jezuitów, co było widać przy końcowych napisach, gdy wielu współpracowników przy filmie miało po nazwisku charakterystyczne litery S.J. Jak każdy katolicki konserwatysta podchodzę do Inigo de Loyoli z dużym szacunkiem, widząc w nim, i w stworzonym przezeń zakonie, wielkie dzieło teoretyczne i praktyczne katolickiej kontrrewolucji.

Film zachwyca gdy się go ogląda, gdyż przedstawia centralny motyw myśli Loyoli, a mianowicie koncepcję „żołnierza Chrystusa” i obraca się wokół tej Ignacjańskiej teologii politycznej. W największym skrócie chodzi o to, że Loyola był oficerem, rycerzem, dumnym hiszpańskim hidalgo, marzącym o bohaterskim życiu i bohaterskiej śmierci na polu bitwy za króla Kastylii. Niestety, ranny w nogę stał się częściowo niepełnosprawny, ponieważ kuśtykał, co uniemożliwiało mu jazdę konną i walkę za pomocą broni białej. Paolo Dy znakomicie pokazuje jego tragedię życiową: chciał być wojownikiem, a został kaleką. W czasie długiej kuracji Loyola z nudów zaczął czytać 2 znajdujące się w rodzinnym zamku książki: Biblię i żywotów świętych. W czasie tej lektury doznał olśnienia, że nadal może być żołnierzem, ale nie żołnierzem króla, lecz żołnierzem Chrystusa, który będzie nawracał i krzewił na całym świecie wiarę, że Jezus zmartwychwstał i jest Chrystusem. Dy znakomicie pokazuje i odmalowuje widzom wewnętrzną przemianę ex-żołnierza króla w żołnierza Chrystusa, jego kuszenie przez Szatana i ostateczne zwycięstwo. Znakomicie pokazuje też proces „de-hidalgizacji”, gdy dumny rycerz staje się sługą Boga, gniotąc w sobie szlachecką pychę żebrząc, pomagając chorym, zmieniając pieluchy starcom.

Angela Merkel: Europa powinna wziąć los w swoje ręce

Kanclerz Niemiec Angela Merkel podczas przemówienia
w Akwizgranie, 10 maja. Fot. printscreen YT

Rozmowy małżeńskie Adama Wielomskiego z Magdaleną Ziętek-Wielomską . Temat: "Nie" Angeli Merkel.

Adam Wielomski: W mojej ocenie Donald Trump popełnia błąd za błędem, ulegając proizraelskiemu lobby i podporządkowując mu politykę zagraniczną USA. Dzięki ustawie 447 może doprowadzić, o ile będzie ona starannie wykonywana, do spektakularnego załamania stosunków z Polską, zrywając zaś porozumienie nuklearne z Iranem doprowadzić do wojny na Bliskim Wschodzie. Równocześnie Stany Zjednoczone przegrywają walkę o hegemonię nad światem.

 Chiny dogoniły lub już nawet przegoniły amerykański PKB, a ich gospodarka rośnie jak na drożdżach. Rosja coraz śmielej przeciwstawia się Waszyngtonowi na Bliskim Wschodzie. I czym bardziej relatywnie Stany Zjednoczone słabną, tym bardziej nadrabiają to agresją i konfliktowaniem się ze wszystkimi, włącznie z dotychczasowymi sojusznikami. Pęka sojusz amerykański z Europą Zachodnią. Francja i Niemcy dystansują się od wywołanego przez Trumpa konfliktu z Iranem. „USA już nie mogą po prostu nas bronić, Europa powinna wziąć los w swoje ręce, to nasze zadanie na przyszłość” — powiedziała ostatnio w Akwizgranie Angela Merkel. Miejsce to nieprzypadkowe, gdyż tutaj na cesarza odnowionego imperium koronował się Karol Wielki w 800 roku. Przewodniczący PE Antonio Tajani wezwał do utworzenia wspólnej armii europejskiej. Jeśli tak się stanie, to NATO de facto przestanie istnieć, a świat już formalnie stanie się wielobiegunowy, bez państwa-hegemona.

Rozmowy małżeńskie: Alfie Evans

Fot. FB Save Alfie Evans

Adam Wielomski: Alfie Evans właśnie zmarł. Właściwie powinniśmy powiedzieć, że został zamordowany w majestacie prawa. To niebezpieczny precedens, gdyż progresywiści dotąd uczyli nas, że dziecko można zamordować tylko w łonie matki i tylko do trzeciego miesiąca życia, jedynie wtedy, gdy „nie jest kochane” i matka nie chce go urodzić.

 

To dziecko już się urodziło i było podmiotem prawa oraz nosicielem „przyrodzonej godności ludzkiej” w rozumieniu liberalnego prawa. Było także kochane, gdyż obydwoje rodzice toczyli dramatyczną walkę o jego życie. Nie żyje, gdyż tak zadecydowało państwo brytyjskie. To najskrajniejszy przykład zwycięstwa pozytywizmu prawniczego, otwierający drogę już nie tylko do tzw. aborcji eugenicznej, lecz do uzurpacji państwa, że ma prawo decydować które dziecko ma żyć, a które nie ma takiego prawa. Przykład Sparty, gdzie – na rozkaz władz – niepełnosprawne niemowlę zrzucano ze skały, przestał być upiorem z przedchrześcijańskiej przeszłości, stając się częścią otaczającej nas teraźniejszości, także pogańskiej.

Prof. A.Wielomski: Nadszedł czas, aby Zachód otworzył się na prawdę

Bp Georges Abou Khazen, wikariusz apostolski dla
 katolików obrządku łacińskiego w Aleppo: "Cała ta broń
 chemiczna to tylko pretekst, by zaatakować Syrię"
Fot. printscreenYT 
Salezjański Wolontariat Misyjny Młodzi Światu

— Minister spraw zagranicznych Rosji Siergiej Ławrow udzielił wywiadu dyrektorowi generalnemu agencji „Rossiya Segodnya” Dmitrijowi Kisielowowi, w którym ponownie powrócił do ataków rakietowych USA, Wielkiej Brytanii i Francji na Syrię pod pretekstem użycia przez rząd Asada broni chemicznej. Szef rosyjskiego MSZ przytoczył dowody „ustawki” tej akcji, za którą stały wymienione powyżej kraje. I wyraził pewność, że rozumni ludzie zdają sobie sprawę, czyje argumenty są prawdziwe. (Rozmowa red. Leonida Sigana z Radia Sputnik z politologiem prof. Adamem Wielomskim)

 

I oto mam przed sobą tekst oświadczenia biskupa Georgesa Abou Khazena, wikariusza apostolskiego dla katolików obrządku łacińskiego w Aleppo, które złożył w rozmowie z Radiem Watykanu. „Cała ta broń chemiczna to tylko pretekst, by zaatakować Syrię. Nie wierzą nam. Ale to prawda” — powiedział hierarcha. Więc, jakie to daje rokowania dla Syrii? Pokój?

 

— Zacznijmy może od kwestii samej broni chemicznej. Jako obserwator z Polski, który nie ma dostępu do żadnych tajnych danych wywiadowczych polskich, amerykańskich czy rosyjskich, nie jestem w stanie stwierdzić ze stuprocentową pewnością, jak sytuacja wyglądała. Odpowiem tylko, że moim zdaniem, użycie broni chemicznej przez wojska rządowe na tym etapie walk wydaje się zupełnie nieprawdopodobne dlatego, że wojna w Syrii wyraźnie sama z siebie się kończy. Strona rebeliancka, islamistyczna tę wojnę przegrywa i w tym momencie jakiekolwiek użycie broni chemicznej przez armię Assada i wywołanie interwencji międzynarodowej byłoby czymś tak bezsensownym, że trudno w coś takiego uwierzyć. Jeśli nastąpiłoby takie użycie, to mogłoby to się stać z inicjatywy jakiegoś lokalnego dowódcy.