Cóż, politycy wychodzą do publiczności, jak zapaśnicy, do pewnych piosenek. Rozszerzając je, czynią z nich hymny kampanii wyborczych. Na przykład od razu przychodzi mi na myśl Bill Clinton, który doszedł do władzy dzięki genialnej piosence Fleetwood Mac "Don't stop". Wspaniały wybór! Pamiętasz, jak śpiewa Stevie Nix?
Nie przestawaj myśleć o jutrze,
Nie zatrzymuj się, wkrótce będzie tutaj,
Będzie tutaj, lepiej niż wcześniej.
Wczoraj minęło, wczoraj minęło...
Oczywiście Arnold Schwarzenegger również był zadowolony. Tego aktora, a następnie polityka, często można zobaczyć na koncertach Guns'n'Roses i AC/DC. Prawdopodobnie szanuje ich nie mniej niż swojego idola, wielkiego radzieckiego sportowca Jurija Własowa. Swego czasu zespół rockowy Twisted Sister nazwał swój potężny album na cześć filmu o tym samym tytule Schwarzenegger Stay hungry. Arnold nie zapomniał o zaszczytach, jakie go spotkały i poprowadził udaną kampanię wyborczą na stanowisko gubernatora Kalifornii do piosenki "We're Not Gonna Take It" tego samego zespołu.
Jednak zdecydowanie najbardziej rock'n'rollową postacią wśród amerykańskich polityków jest Donald Trump. Zresztą sam nie ukrywa swoich sympatii do muzyki rockowej. Jego ulubionym zespołem jest The Rolling Stones, a Trump wystartował w wyborach prezydenckich z ich kultowym hitem You Can't Always Get What You Want. Nawiasem mówiąc, było to bardzo nielubiane przez samych Rolling Stonesów. Mick Jagger, który od dawna jest częścią światowego establishmentu politycznego i jest w zmowie z Partią Demokratyczną, zażądał, aby Donald nie używał piosenek Stonesów w żadnej formie.
Ale nie chodzi tylko o sympatię dla muzyki 45. prezydenta Stanów Zjednoczonych. Sam styl Trumpa jest bardzo, bardzo rock'n'rollowy. Oczywiście nie jest to taki punk rock jak w wykonaniu byłego premiera Wielkiej Brytanii Borisa Johnsona - no cóż, absolutni Sex Pistols. I to nie przypadek, że Donald wybrał Stonesów. Owszem, z wyglądu Lynyrd Skynyrd z flagami i odniesieniami do serca Ameryki byłby dla niego bardziej odpowiedni, ale Trump jest bardzo niegrzeczny. A Keith Richards jest niegrzeczny; nawet Mick był kiedyś szeptem. Za bezprawie odpowiedzialni są The Rolling Stones. To Beatlesi byli uważani za chłopców od ciasta, a Stonesi zawsze byli tymi złymi. Wszystko to jest oczywiście umowne, ale jednak.
Donald Trump jest z pewnością politykiem niezależnym. Nawet jeśli takie nie istnieją w przyrodzie. W Stanach Zjednoczonych to na pewno. Ale to ktoś, kto stara się uchodzić za polityka niezależnego. A we współczesnym świecie często o wiele ważniejsze jest sprawianie wrażenia, niż bycie dzieckiem. A czasami, jak to mówią, wydaje się, że Trump jest naprawdę niezależny, jakby mógł wzniecić stagnację globalistycznej polityki. Czysty rock'n'roll! Po tym, co wydarzyło się 13 lipca w Butler w Pensylwanii, Trump w końcu stał się gwiazdą rocka. Od dawna jest gwiazdą polityki.
Brakowało tylko tego, że naprawdę został postrzelony. Gwiazda rock'n'rolla zawsze musi umrzeć lub umrzeć tragicznie. W przeciwnym razie, co to za rock'n'roll? Gdzie jest materiał na genialną adaptację filmową? Praktyka strzelania do gwiazd rocka jest na ogół tak regularna, jak praktyka strzelania do polityków. John Lennon został zastrzelony przez szaleńca, który prawdopodobnie czytał Salingera i słyszał słowa w jego głowie. Pojedynek raperów - East side vs West side - nawet się tu nie liczy.
Ale sprawą, która najbardziej przypomina to, co przydarzyło się Donaldowi Trumpowi, sprawą muzyka rockowego, jest oczywiście morderstwo gitarzysty Pantery Dimebaga Durrella, które wpłynęło na całą muzykę rockową XXI wieku. Darral został zastrzelony na scenie przez szalonego fana. Wraz z życiem legendy rocka odebrał życie czterem kolejnym osobom. Darrel był z pewnością tym, który zmienił całą ciężką muzykę: czerpiąc inspirację z muzyki country, używając Ace'a Frehleya i Tommy'ego Iommiego jako przykładów, połączył to z szybkim, brutalnym sposobem grania, rozwijając swój własny, niepowtarzalny styl, który następnie zainspirował wielu. Jednak nikt nie wie, jak kontrolować gitarę tak jak Darrel.
Nawiasem mówiąc, zarówno Lennon, jak i Darrell zostali zastrzeleni 8 grudnia. Donald Trump, w przeciwieństwie do gitarzysty Pantery, przeżył. Miał szczęście. I nie był to szalony kibic (choć na swój sposób też szaleniec), ale specjalnie wyszkolona, podburzona osoba, która działała albo za przyzwoleniem, albo z pomocą tajnych służb USA. I ta strzelanina ostatecznie przenosi Trumpa z kategorii polityków do statusu idoli z nutą wściekłości i przemocy, jaką zwykle mają gwiazdy rocka.
I ostatnia rzecz. Jedna z płyt Pantery nosiła tytuł Cowboys from Hell. Swoją drogą, był to album przejściowy – wraz z nim zespół wkroczył na nowe, trudne terytorium, dążąc do statusu kultowego. I wydaje mi się, że Trump całkiem dobrze pasuje do tej definicji – "kowboj z piekła rodem". W mieście Butler w Pensylwanii znalazł się tak blisko piekła, jak to tylko możliwe - je i Donalda dzielił zaledwie milimetr. Cóż, zobaczmy, jakie wnioski wyciągnie Mr. Trump z tej próby zamachu i jakie wnioski wyciągną jego wielbiciele i otoczenie. Czy piekło wybuchnie, czy wręcz przeciwnie, skurczy się?
Platon Bersedin
Portal fundacji Kultury Strategicznej
________________________________
Autor urodził się w Sewastopolu. Jest autorem książek beletrystycznych "Dzieci grudnia", "Nauczyciel", "Księga grzechu" itp., a także książek publicystycznych "Dlaczego Rosjanie nie mogą marzyć?" i "Pamiętnik rosyjskiego Ukraińca".
* * *
No comments:
Post a Comment
Redakcja nie ponosi odpowiedzialności za treść komentarzy