Deklaracja Programowa #PolskiŁad podpisana Fot. Twitter Prawo i Sprawiedliwość |
W poszukiwaniu nowego motywu przewodniego
Niewątpliwie rządzący mieli przez ostatnie miesiące problemy zarówno wewnętrzne jak i te związane ze spadkiem poparcia w sondażach. Koalicja wydawała się coraz mniej stabilna, a mniej przychylni Zjednoczonej Prawicy eksperci, wieszczyli nowe wybory. I choćby to, że program „Polskiego Ładu” odmienił debatę publiczną, a opozycyjne media w popłochu zaczęły zapraszać liberalnych ekonomistów by straszyli gospodarczym krachem po realizacji rządowych zapowiedzi – jest już sukcesem PiS. Nie ma bowiem w polityce nic gorszego niż wyciąganie na zewnątrz brudów swojej formacji, a przecież to się ostatnio działo.
„Polski Ład” ma jednak zasadniczą wadę, nie tyle ekonomiczną, co wizerunkową. Brakuje w nim tego jednego lub kilku punktów, które po pierwsze zostaną od razu przez wyborców zakodowane, zrozumiane i zapamiętane, a po drugie błyskawicznie odczuwalne. Zapowiedzi w tym programie jest wiele i dotyczą one sporej ilości obszarów życia społecznego, ale czy znajduje się wśród nich coś genialnie prostego, co oddziałuje na wyobraźnię przeciętnego Polaka? Niestety dla władzy – nie.
aki błysk w oku miało przed laty 500+, którego efekt został wzmocniony przez niedowierzanie ze strony opozycji. Mecenas Roman Giertych zapowiadał przecież, że PiS nie znajdzie na to pieniędzy w budżecie, a w związku z tym miał rozważać pozwanie partii rządzącej do sądu. No i zdziwili się wszyscy. Kolejne przestrogi liberalnych komentatorów się nie spełniły, za to miliony Polaków miesiąc w miesiąc otrzymywały dość pokaźne sumy pieniędzy, tym bardziej istotne, że wcześniej praktycznie niedoświadczalne za władzy PO-PSL. Czy w „Polskim Ładzie” jest coś co może mieć podobne działanie i odbudować zaufanie wyborców do rządu? Wątpliwe, choć wyraźnie widać, że rząd próbował znaleźć nowy klucz do serc narodu.
Jak coś jest do wszystkiego, to jest do niczego
Podobnie jest zresztą z likwidacją patologii zatrudnienia pozakodeksowego. Jasne, to coś co wielu ludzi wpycha w poczucie niepewności i obniża ich pozycję negocjacyjną w miejscu pracy. Dzięki polityce podatkowej efekt nieco się zmniejszył, ale nadal występuje, a w niektórych branżach nawet narasta, np. poprzez zmuszanie pracowników do fikcyjnego samozatrudnienia.
Tyle, że zaproponowane solucje zmierzają nie tyle do wymuszenia na pracodawcach stosowania się do Kodeksu Pracy (który jasno określa co tworzy „stosunek pracy”) ale do utrudnienia funkcjonowania rzeczonym samozatrudnionym. Naprawdę nie tędy droga.
Rząd pochylił się też nad badaniami opinii publicznej, które w dobie pandemii wyraźnie wskazywały, że Polacy za jeden z pilniejszych problemów uznają złą organizację i niedofinansowanie służby zdrowia. Notabene, był to jeden z zarzutów, który PiSowi stawiała właśnie liberalna opozycja, dosyć mętnie opisując to jako „zapaść usług publicznych”. Zapowiedź wzrostu nakładów na zdrowie publiczne do 7% PKB niewiele jednak powie ludziom, którzy często nie rozumieją konstrukcji Produktu Krajowego Brutto. Woleli by raczej usłyszeć, że nie będzie kolejek do specjalistów, czy coś w podobnym stylu. Tu jednak warto odnotować co innego, a mianowicie to, że władza postanowiła znaleźć źródło finansowania w progresji składki zdrowotnej, co spowodowało nieprawdopodobny krzyk klas posiadających.
Liberałowie w nieoczekiwanej roli
No właśnie, tego też nie można pominąć. Praktycznie całą sobotę trwał jazgot różnej maści ekspertów w mediach przychylnych opozycji. Szefowie związków kapitalistów, „fachowcy” ze skrajnie liberalnych think-thanków i przedstawiciele klasy średniej ścigali się między sobą o to kto głośniej zapłacze po „Polskim Ładzie”.
I tak dowiedzieliśmy się, że ci którzy zarabiają powyżej 7000 zł miesięcznie wcale nie zyskają, firmy zapłacą więcej na służbę zdrowia, a w ogóle to wcale nie powinno chodzić o to by tworzyć miejsca pracy. No i oczywiście: socjalizm, komunizm, bolszewizm. To trochę chichot historii, że PiS budujący tożsamość swoją i swoich wyborców na potępieniu PRL, dziś jest o podobne rzeczy oskarżany przez swoich dawnych kolegów z Solidarności.
Dużo to jednak mówi o poziomie debaty publicznej w Polsce i o naśladowaniu przez nas zachodnich mód ideologicznych, które zresztą na samym Zachodzie już dawno przestały być dominujące. W gruncie rzeczy polityka ekonomiczna Prawa i Sprawiedliwości to przecież tradycyjna, prospołeczna chrześcijańska demokracja, oparta o Katolicką Naukę Społeczną, powstałą jeszcze pod koniec XIX wieku. Jedną z jej naczelnych zasad była subsydiarność, czyli właśnie ta zasada, wedle której lepiej dochodowe obszary narodowej gospodarki, finansują te słabsze, ale realizujące istotne chrześcijańskie wartości.
Zjednoczona Prawica nie zmienia przecież struktury własności środków produkcji ani zasad zarządzania nimi. Rysowanie Jarosława Kaczyńskiego jako Stalina obrazuje jedynie jak bardzo zaczadzone neoliberalizmem są polskie elity opiniotwórcze.
I właśnie dlatego to ci ludzie mogą... pomóc PiSowi w odzyskaniu poparcia. Im dłużej „wolne media” będą psioczyć na „Polski Ład”, że zyskają na nim emeryci, pracownicy o niższych dochodach czy rodziny z dziećmi, tym głośniej będzie ta wieść rozchodzić się po kraju. Kraju, w którym wyżej wymienione grupy ciągle stanowią większość.
Tomasz Jankowski
* * *
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
Redakcja nie ponosi odpowiedzialności za treść komentarzy