100 lat rewolucji, której piętno odczuwamy do dziś

Historyczny krążownik  "Aurora" w St. Perersburgu. Dziś
muzeum i atrakcja turystyczna.
 Fot. Wikipedia (CC BY-SA 3.0 )

Wystrzał  z działa dziobowego krążownika  „Aurora” nastapił 7 listopada o godz. 21.40 dając sygnał do szturmu na Pałac Zimowy w Petersburgu.  Dokładnie  wiek temu!  Mija wlaśnie 100 lat od rewolucji rosyjskiej zwanej oficjalnie w czasach PRL  Wielką Socjalistyczną Rewolucją Pażdziernikową,  której skutków odczuwalnych niemal w każdym wymiarze społecznym, ekonomicznym, politycznym, filozoficznym i religijnym  do dziś trudno nie zauważyć.  Kto miał interers w tym aby odniosła sukces? I kto wyznaczył głównego reżysera  do jej przeprowadzenia ?

Rewolucję rosyjską  roku 1917 jedni postrzegają jako „największą dziejową sprawiedliwość”, zaś inni jako „największą katastrofę społeczną”. Tak czy inaczej, odcisnęła ona głębokie piętno na życiu obywateli imperium  rosyjskiego oraz zmieniła trajektorię rozwoju jego licznych narodów,  a także sporej części  Europy  - w tym  Polski . Również  wielu obszarów  świata.  Z tej okazji  przedstawiamy podstawowe fakty historyczne z  tego wydarzenia.  Na zakończenie  intrygująca  konkluzja.

Rewolucja październikowa w Rosji  a wlaściwie  przewrót zbrojny, trwający od nocy z 24 października/6 listopada 1917 na 25 października/7 listopada 1917, do godziny drugiej w nocy 26 października/8 listopada 1917, gdy został opanowany przez oddziały bolszewickie Pałac Zimowy, a członkowie Rządu Tymczasowego aresztowani. Przewrót, był konsekwencją pogłębiającego się kryzysu politycznego w Rosji  i zakończył okres dwuwładzy w Rosji, gdy rządy od rewolucji lutowej po obaleniu i abdykacji cara Mikołaja sprawowały równocześnie Rząd Tymczasowy i Piotrogrodzka Rada Delegatów Robotniczych i Żołnierskich. Dwuwładza trwała do nocy 7/8 listopada 1917 i przejęcia władzy przez bolszewików – formalnie w imieniu II Wszechrosyjskiego Zjazdu Rad , ktory odbyl się następnego dnia 9 listopada.

Początkowo zakres geograficzny przewrotu obejmował tylko ówczesną stolicę Republiki Rosyjskiej – Piotrogród (dzisiejszy Sankt Petersburg) i Moskwę, w której doszło do kilkudniowych krwawych walk. Stopniowo bolszewicy przejmowali władzę w innych obszarach Rosji za formalną fasadą władzy rad. Określenie „październikowa” na rewolucję bolszewicką jest stosowane ze względu na miesiąc rozpoczęcia przewrotu. W Rosji przedbolszewickiej obowiązywał kalendarz juliański, zgodnie z tą rachubą czasu przewrót rozpoczął się w nocy z 24 na 25 października (z 6 na 7 listopada według kalendarza gregoriańskiego.

Katalizatorem rewolucji był przede wszystkim udział Imperium Rosyjskiego w I wojnie światowej. 1 sierpnia 1914 roku Niemcy wypowiedziały wojnę Rosji, a 6 sierpnia uczyniły to również Austro-Węgry. Po stronie Rosji stanęli zachodni sojusznicy kraju – Wielka Brytania i Francja. Początkowo udział w wojnie został poparty przez większość ludności imperium. Organizowano dziesiątki manifestacji patriotycznych. Pod Pałacem Zimowym w Petersburgu zebrała się największa manifestacja, którą z balkonu pałacu osobiście powitał monarcha.



Car Mikolaj II Romanow - ostatni cesarz
 rosyjski, zamordowany przez
rewolucjonistów. Fot. domena publiczna

Po rozpoczętej  ogarniającej świat wojny, w Moskwie i Petersburgu wybuchły antyniemieckie zamieszki, zdemolowano gmach niemieckiej ambasady, atakowano sklepy i przedsiębiorstwa należące do Niemców. Likwidowano wszelkie ślady niemieckości w życiu codziennym. Niemieckojęzyczną nazwę stolicy Petersburg zmieniono na Piotrogród, zamknięto pisma niemieckojęzyczne.

Tymczasem wywiad niemiecki już w 1915 za zgodą cesarza Wilhelma II, wdrożył tajny program „rewolucjonizacji i insurekcjonizacji”.  Celem programu było, poprzez aktywne wspieranie działalności bolszewików wymierzonej w carat, wewnętrzne osłabienie Imperium Rosyjskiego i jego armii, a po zwycięskiej rewolucji wyeliminowanie Rosji z wojny, co ułatwić miało zwycięstwo Niemiec na froncie zachodnim. Z kolei przemysł niemiecki miał uzyskać dostęp do bogactw naturalnych Rosji i jej zasobów gospodarczych.

W wyniku klęsk ponoszonych  przez Rosję w I wojnie światowej nastąpiło osłabienie autorytetu cara Mikołaja II, a jego żonę Aleksandrę Fiodorownę podejrzewano o sprzyjanie Niemcom (jej ojciec był wielkim księciem Hesji). Caryca coraz bardziej ulegała wpływom Rasputina, który wykorzystywał swój wpływ na nią, aby niszczyć swoich wrogów. Rodzina mieszkała w pałacu w Carskim Siole, w zupełnym oderwaniu od sytuacji w kraju. Car uważał, że Petersburg – z jego krytykanckimi intelektualistami, dekadencką arystokracją, kłótliwymi politykami i ciągle niezadowolonymi robotnikami – nie reprezentował prawdziwej Rosji, której lud miał być zjednoczony duchowo ze swoim carem. Monarcha wierzył, że jest narzędziem w ręku Boga, tylko przed nim odpowiada i został przez niego wyznaczony, by chronić prawosławie i absolutną władzę cara (samodzierżawie).

Car stracił rzeczywistą kontrolę nad krajem, a caryca i Rasputin, jeśli któryś minister sprzeciwiał się ich zdaniu, namawiali cara do natychmiastowej dymisji polityka. W ten sposób najbardziej kompetentni członkowie rządu popadali w niełaskę. W rezultacie rząd tworzyli niemal sami nieudacznicy i protegowani Rasputina. Caryca i Rasputin ingerowali w różne dziedziny życia imperium rosyjskiego. Sytuacja na froncie i braki żywnościowe wzmagały niezadowolenie społeczne, które koncentrowało się na carycy.

Od połowy 1916 roku w wyższych kręgach społecznych zaczęto rozpatrywać usunięcie Mikołaja II z tronu i przekazanie władzy jego dziedzicom. Spisek zorganizować mieli przedstawiciele komitetów wojskowo-przemysłowych, Związku Miast i Związku Ziemstw . 22 lutego/7 marca 1917 Mikołaj II opuścił Carskie Sioło i udał się do kwatery głównej Naczelnego Dowódcy armii rosyjskiej w Mohylewie, niedaleko linii frontu. Nazajutrz 23 lutego/8 marca 1917, gdy Mikołaj II znajdował się w Mohylewie, w Piotrogrodzie wybuchły rozruchy, które miały trwać nieprzerwanie do upadku monarchii. W demonstracjach uczestniczyli mienszewicy, eserowcy i bolszewicy. Od 78 do 128 tys. robotników ogłosiło strajk przeciwko brakom żywności.

Następnego dnia w manifestacjach wzięło udział 160-200 tysięcy robotników, część strajkowała. 25 lutego?/10 marca 1917 na ulicach manifestowało już około 300 tysięcy osób, z czego najbardziej zorganizowaną grupę stanowili metalowcy. W niedzielę 26 lutego?/11 marca 1917 rano Piotrogród został obsadzony przez oddziały wojska w rynsztunku bojowym, po południu w kilku dzielnicach wojsko otworzyło ogień do tłumu, najkrwawsze starcie miało miejsce na Placu Znamieńskim, gdzie od ognia żołnierzy Wołyńskiego Pułku Gwardii zginęło 40 osób, a drugie tyle zostało rannych.

Decydującym dniem protestów był 27 lutego/12 marca 1917, gdy do protestujących przyłączyli się wojskowi, niechcący strzelać do manifestantów protestujących w sposób pokojowy, zaś władze carskie utraciły kontrole nad stolicą państwa.

2 marca/15 marca 1917 Mikołaj II uznał, że utrzymanie władzy jest niemożliwe i abdykował na rzecz młodszego brata, wielkiego księcia Michała Aleksandrowicza, na żądanie umiarkowanych polityków i monarchistów. Wskutek ciężkiej sytuacji w kraju, wielki książę nie przyjął korony i zrzekł się jej następnego dnia, przekazując całą władzę Komitetowi Tymczasowemu Dumy. 2 marca/15 marca 1917, w dniu abdykacji cara, Komitet Tymczasowy Dumy, w porozumieniu z Komitetem Wykonawczym Piotrogrodzkiej Rady Delegatów Robotniczych i Żołnierskich, powołał koalicyjny Rząd Tymczasowy, którego premierem został przedstawiciel liberalnych kadetów książę Gieorgij Lwow.

Rewolucja była stosunkowo bezkrwawa – liczbę pobitych i rannych szacowano na 1300-1400 osób, w tym 149 ofiar śmiertelnych. Wspólny pogrzeb ofiar starć odbył się na Polu Marsowym.

Rewolucja nie uspokoiła sytuacji, ponieważ Rząd Tymczasowy, kierowany początkowo przez przedstawiciela liberalnych konstytucyjnych demokratów (kadetów) księcia Gieorgija Lwowa, a od 20 lipca przez eserowca Aleksandra Kiereńskiego, nie zdecydował się na wystąpienie z Ententy i jednostronne zakończenie wojny.

W kraju powstał system dwuwładzy – z jednej strony oficjalną władzę sprawował Rząd Tymczasowy, który faktycznie był kontrolowany przez Piotrogrodzką Radę Delegatów Robotniczych i Żołnierskich i jej Komitet Wykonawczy. Rada na własną rękę administrowała i stanowiła prawa, częstokroć nie informując o tym nawet rządu. Obalenie cara zostało z zadowoleniem przyjęte przez większość mieszkańców Imperium. Amnestia, wolność słowa, druku, pochodów, manifestacji i zrzeszeń były zdobyczami demokratycznymi rewolucji lutowej.

Powrót z emigracji w Szwajcarii Włodzimierza Lenina pociągiem specjalnym poprzez okupowaną przez Niemcy Europę 16 kwietnia oraz przyłączenie się grupki niezależnych socjalistów pod wodzą Lwa Trockiego (który również powrócił swobodnie do Rosji z emigracji w Stanach Zjednoczonych w maju 1917) ożywiło akcję bolszewików, którzy (w przeciwieństwie do mienszewików i eserowców) występowali odtąd za natychmiastowym przerwaniem działań wojennych. Propaganda i działalność bolszewików, w tym m.in. podróż Lenina i innych przywódców bolszewickich ze Szwajcarii do Rosji, a zwłaszcza wydawanie prasy i druków ulotnych w masowych nakładach (w tym organu bolszewików, dziennika Prawda i jego mutacji), była zresztą z tego powodu w znacznej mierze finansowana przez sztab niemieckiej armii i skarb Cesarstwa Niemieckiego.

Pomiędzy 4 lipca/17 lipca 1917 a 6 lipca/19 lipca 1917 odbyły się w Piotrogrodzie burzliwe, zorganizowane przez bolszewików i anarchistów demonstracje robotników, zwartych uzbrojonych oddziałów żołnierzy (zwłaszcza z Twierdzy Petropawłowskiej) i marynarzy Floty Bałtyckiej z Kronsztadu przeciw Rządowi Tymczasowemu.

Była to nieudana próba przejęcia władzy przez bolszewików. Po powrocie Aleksandra Kiereńskiego (ministra wojny) z frontu w dniu 6 lipca/19 lipca 1917 Rząd Tymczasowy opanował sytuację przy pomocy lojalnych oddziałów garnizonu piotrogrodzkiego i żołnierzy ściągniętych z frontu, ujawniając uprzednio w prasie część zdobytych dokumentów o zagranicznym finansowaniu bolszewików, które wywołały oburzenie wśród żołnierzy. Rząd zdelegalizował partię bolszewików jako agentów niemieckich, Lenin ukrył się w Finlandii, poza zasięgiem władz rosyjskich.

8 lipca/21 lipca 1917, po dymisji Gieorgija Lwowa nowy gabinet uformował jako „człowiek silnej ręki” eserowiec Aleksander Kiereński (do 1 maja minister sprawiedliwości, a od 5 maja 1917 minister wojny w rządzie Lwowa). Był on przekonany o wyeliminowaniu zagrożenia ze strony partii bolszewickiej po wydarzeniach lipcowych i przekonany do swej misji jako rosyjskiego Bonapartego, który poskromiwszy „jakobinów” poskromi i „reakcję”.

26 lipca/8 sierpnia 1917 półlegalny VI zjazd bolszewików postanowił rozpocząć przygotowania do przejęcia władzy drogą powstania zbrojnego. Ofensywa wojsk niemieckich na początku września doprowadziła do zajęcia Rygi. 27 sierpnia/9 września 1917 głównodowodzący wojsk rosyjskich generał Ławr Korniłow w przekonaniu o możliwości bolszewickiej rewolty w Piotrogrodzie zażądał dymisji ministrów i wysłał do Piotrogrodu korpus kozacki. Premier Kiereński uznał to za próbę przejęcia władzy i wezwał robotników i marynarzy do obrony rządu, rozdając im z arsenałów 40 tysięcy karabinów – zniósł wreszcie wprowadzone w lipcu ograniczenia wobec bolszewików i uwolnił aresztowanych wówczas bolszewickich przywódców. 12 września sam przejął obowiązki głównodowodzącego. Nie doszło do żadnych walk. Korniłow został aresztowany i osadzony w twierdzy w Bychowie.

1 września/14 września 1917 Rząd Tymczasowy proklamował ustrój republikański Rosji.

10 października/23 października 1917 Lenin potajemnie powrócił do Piotrogrodu, gdzie przebywał w ukryciu do 24 października/6 listopada 1917. 10 października/23 października 1917 Komitet Centralny bolszewików przyjął (stosunkiem głosów 10 za, 2 przeciw, na posiedzeniu było obecnych dwunastu z 21 członków KC) rezolucję o powstaniu zbrojnym i stworzył pierwsze Biuro Polityczne; 12 października/25 października 1917 Rada Piotrogrodzka utworzyła Komitet Wojskowo-Rewolucyjny, oficjalnie dla obrony stolicy przed Niemcami – w rzeczywistości jako sztab przygotowujący przewrót.

24 października/6 listopada 1917 Rząd Tymczasowy zadecydował w konsekwencji o zamknięciu bolszewickich gazet oraz wymianie oddziałów garnizonu stolicy, lecz to tylko przyspieszyło wybuch powstania. O jego dacie przesądził ostatecznie termin II Wszechzwiązkowego Zjazdu Rad, który miał rozpocząć obrady 25 października?/7 listopada 1917 i który Lenin chciał postawić przed faktem dokonanym przejęcia władzy przez bolszewików.

Z Krążownika "Aurora" – według oficjalnej wersji sowieckiej propagandy – „ślepy” wystrzał armatni był  sygnałem rozpoczęcia ataku.

Oddziały podporządkowane bolszewickiej Organizacji Wojskowej na rozkaz Komitetu Wojskowo-Rewolucyjnego Rady Piotrogrodzkiej bez oporu zajęły strategiczne punkty stolicy Rosji, zaczynając od central telefonicznych, budynku Poczty Głównej i telegrafu oraz mostów na Newie. Odbyło się to najczęściej przez prostą zmianę posterunków. Gwardia Czerwona zajmowała lokalne posterunki policji i przejmowała jej funkcje.

 25 października/7 listopada 1917 cały Piotrogród (oprócz siedziby rządu – Pałacu Zimowego) był w rękach bolszewików. Przewrót odbył się prawie niepostrzeżenie – toczyło się normalne życie miasta – jeździły tramwaje, czynne były kina, restauracje, odbywały się koncerty i występy baletowe. Pałac Zimowy został zajęty dopiero 26 października/8 listopada 1917 o godz. 2.10 w nocy.

Kiereński uciekł z Piotrogrodu, próbując nieskutecznie odwołać się do pomocy wojska, której mu odmówiono, z wyjątkiem kilkuset Kozaków.

27 października/9 listopada 1917 obradujący od poprzedniego dnia II Zjazd Rad Delegatów Robotniczych i Żołnierskich ogłosił po przemówieniu Lenina przejęcie władzy przez „Tymczasowy Rząd Robotników i Chłopów – Radę Komisarzy Ludowych”, składającą się wyłącznie z działaczy bolszewickich, której przewodniczącym został przywódca bolszewików – Lenin. Oznaczało to faktyczne zakończenie okresu dwuwładzy w Rosji i przejęcie pełni władzy przez partię bolszewików za fasadą władzy rad.

Na II Zjeździe Rad nastąpił rozłam wśród delegatów. W zjeździe uczestniczyło ok. 650 delegatów, w tym 338 bolszewików i 98 lewicowych eserowców. Mienszewicy i eserowcy oskarżyli bolszewików o zamach stanu i hipokryzję polityczną. Opozycja twierdziła, że kryzys należy rozwiązać metodami pokojowymi. Ostatecznie mienszewicy i eserowcy w proteście przeciwko puczowi opuścili obrady. Na zjeździe rad pozostali natomiast lewicowi eserowcy. Grupa ta opowiadała się za współpracą z bolszewikami i w grudniu założyła nową partię, która otrzymała miejsca w Radzie Komisarzy Ludowych.

Na zjeździe bolszewicy uchwalili dwa dekrety – Dekret o pokoju i Dekret o ziemi. Dekret o pokoju, wbrew nazwie, nie był aktem ustawodawczym, lecz apelem do wszystkich państw uczestniczących w wojnie o natychmiastowe rozpoczęcie rokowań o zawarcie demokratycznego pokoju bez aneksji i kontrybucji, gwarantującego wszystkim narodom prawo do samostanowienia. Tajna dyplomacja miała być zniesiona, a wszystkie tajne porozumienia wiążące mocarstwa podane do publicznej wiadomości. Do czasu rozpoczęcia negocjacji pokojowych Rosja proponowała trzymiesięczne zawieszenie broni. Dekret o ziemi był skopiowany z programu partii socjalistów-rewolucjonistów. Zamiast przewidzianej do tej pory w programie partii bolszewików nacjonalizacji całej ziemi, czyli przekazania prawa własności ziemi państwu – dekret ogłaszał socjalizację ziemi, czyli wycofanie jej z obrotu handlowego i przekazanie w użytkowanie lokalnym wspólnotom chłopskim. Posiadłości ziemskie należące do obszarników, państwa. Cerkwi i innych podmiotów nie zajmujących się samodzielnie uprawą ziemi miały być skonfiskowane bez odszkodowania i przekazane do zarządzania komitetom ziemskim gmin, do czasu gdy Wszechrosyjskie Zgromadzenie Ustawodawcze rozstrzygnie ostatecznie o ich przeznaczeniu. Wyłączono z socjalizacji prywatne gospodarstwa chłopskie.

Pomnik Lenina w Seattle (USA)
Fot. J.Keyzer (Flickr)

Jednym z pierwszych dekretów Rady Komisarzy Ludowych był wydany 28 października/10 listopada 1917 „Dekret o prasie” zabraniający wydań „kontrrewolucyjnych” – czyli „tymczasowo” przywracający zniesioną przez rewolucję lutową cenzurę.

Rząd Lenina wydał następnie dekrety o bezpłatnym, świeckim nauczaniu i inne postanowienia realizujące werbalnie postulaty socjalizmu. W przeciągu lat 1917-1918 wydano szereg dekretów – wprowadzających ośmiogodzinny dzień pracy, kontrolę robotniczą nad przedsiębiorstwami, o proklamowaniu suwerenności narodów dawnego Imperium, nacjonalizacji banków, zniesieniu rang cywilnych i stanów, wprowadzeniu rozwodów, oddzieleniu państwa i edukacji od cerkwi, utworzeniu Armii Czerwonej, nacjonalizacji magazynów zbożowych, handlu zagranicznego, przemysłu naftowego, wielkiego przemysłu, floty handlowej, przedsiębiorstw kolejowych, transportu, młynów, wprowadzeniu kalendarza gregoriańskiego, walki ze spekulacją, konfiskaty majątku rodziny carskiej, likwidacji kolei prywatnych.

W całej Rosji władzę objęły formalnie komitety rewolucyjne oraz rady delegatów robotniczych, żołnierskich i chłopskich – faktycznie zorganizowana kadrowa partia bolszewików. Wkrótce nowe władze zaczęły kontrolować większość miast Rosji.

Wkrótce potem (1917- czerwiec 1918) odebrano majątki cerkwi prawosławnej, znacjonalizowano fabryki i banki. Bolszewicy rozpoczęli prześladowanie partii niebolszewickich (w tym socjalistycznych – eserowców i mienszewików), aresztowania, zabójstwa i zmuszanie do emigracji działaczy, zamykanie gazet.  Zorganizowano sieć obozów koncentracyjnych (późniejszego Gułagu). Odebrano robotnikom prawo do strajku, aresztowano niezależnych działaczy robotniczych, strajki łamano siłą, przywódców strajkowych jako „kontrrewolucjonistów”  katowano. Wprowadzono nakaz pracy i pracę przymusową.

Od 1920 jakakolwiek działalność polityczna poza partią bolszewicką była określana jako „kontrrewolucyjna”, zakazana i karana. Rozpoczęła się wojna domowa, którą po trzech latach wygrali bolszewicy.

 Celem Lenina, jak sam twierdził, nie było jednak zaprowadzenie dyktatury proletariatu w Rosji, ale na całym świecie, a zdobycie władzy w Rosji uznawał jedynie za pierwszy etap tego procesu.

Co było potem? Wszyscy wiemy...

(oprac. na podstawie Wikipedii)

Konkluzja... rewolucyjna  (pewnego internauty z Forum racjonalista.pl)

Pewnego petersburskiego studenta Rewolucjoniści Październikowi wrzucili do Newy i na oczach jego struchlałych kolegów zatopili drągami. Student ten był bratem mojego dziadka. Dziadek był socjalistą (chociaż socjalisty Piłsudskiego nie lubił). Mieszkając wówczas w (zajętej przez Prusaków) Warszawie o losie swego brata dowiedział się wiele lat później od świadków jego zamordowania.

Kuzynka mojej babci po kądzieli, tak jak Babcia, była nauczycielką - ale również była komunistką. I to zaangażowaną. Z pobudek ideowych potrafiła publicznie sprzeciwić się Przywódcy Partii, który - jak to u przywódców partii zwykle bywa - nigdy sprzeciwu nie darował - aż do jej śmierci. W zwykły wtedy sposób, z rewolucyjną pryncypialnością, tę śmierć przyspieszył.

Ojciec mój, miał z lewicą i socjalistami stosunek obopólnie negatywny. Pamiętam jak kiedyś w celu wychowawczym z obrazu czołowego rewolucjonisty zrobił dla mnie zabawkę - śmiesznego pajaca. W podeszłym wieku jednak socjalistyczną partię wczesnego Gierka aprobował. Prawda, że to nie jest proste?

Ja byłem zawsze bezpartyjny, z wszelkimi tego konsekwencjami.

Wobec powyższego chyba mogę do tego tematu podejść w sposób niezaangażowany i obiektywny. Wiele sądów o tej rewolucji i jej skutkach uważam za dalekie od prawdy. Powiem więcej, wiele jest w tych sądach kłamstwa.

W 1917 roku Rewolucja Październikowa, jak łatwo zgadnąć, rozpoczęła się w listopadzie.

Polska "prawica" a chyba i "lewica" narodowo utożsamia tę rewolucję i jej konsekwencje z Rosjanami. Sporo ludzi nawet wini za tę rewolucję i jej skutki Rosjan. Niektórzy winią za nią nie tylko dawnych ale nawet współczesnych Rosjan! Jak było naprawdę?

Przywódca tej rewolucji Włodzimierz Lenin (Uljanow) był pół Rosjaninem / pół Żydem. Jego działalność rewolucyjną animowali i finansowali Niemcy, skonfliktowani wtedy wojną z Rosją i zainteresowani rozbijaniem nieprzyjacielskiej Rosji od środka. Czołowi teoretycy rewolucji październikowej jak Trocki, Zinowjew, Kamieniew wywodzili się spośród Żydów. Czołowi rewolucyjni bojownicy to byli Polacy, Łotysze, Węgrzy. Ludzie tych nacji brali udział w zamordowaniu znienawidzonego przez nich cara i jego rodziny. Nie Rosjanie, którzy w carze widzieli religijną świętość. Wśród Czerwonych rewolucjonistów byli też Bułgarzy, Czesi.

Przez kilkadziesiąt lat porewolucyjną władzę radziecką sprawował Gruzin (a według niektórych półGruzin / półPolak) - niedoszły ksiądz - Józef Stalin (Dżugaszwili). Wiaczesław Mołotow, który podpisywał najbardziej zbrodnicze postanowienia Biura partii komunistów był wprawdzie Rosjaninem, ale był pod niewyobrażalnym wpływem swojej żony - Żydówki, która nawet będąc, dla pohamowania jej syjonistycznych wpływów na kierowaną przez Mołotowa sowiecką politykę zagraniczną, uwięziona przez Stalina - nie przestawała być aż do śmierci bezprzykładną jego wielbicielką.

Tak więc trudno jest podtrzymywać tezę, że rewolucja październikowa była dziełem Rosjan.

Rewolucja, która zaczynała się od topienia w Newie ludzi odstających od średniej trwała w tej praktyce aż do swego nędznego końca. Nie należy się dziwić takim jej epizodom jak zagłodzenia na śmierć milionów wieśniaków czy eliminacja nie dających nadziei na rewolucyjną reedukację Polaków - oficerów.

Jakie Rewolucja Październikowa przyniosła skutki?

I - Niewątpliwym osiągnięciem Rewolucji Październikowej było pierwsze w historii wprowadzenie w życie realnego socjalizmu. Scentralizowana władza państwowa zauważyła słabo dotąd wykorzystywaną prawdę, że znacznie łatwiej jest odebrać od 100 milionów ludzi po jednym rublu niż 100 milionów rubli od jednego bogatego. Łatwo było wtedy zauważyć, że po odebraniu 100 milionów rubli ten bogaty zwykle przestawał być dla społeczeństwa użyteczny natomiast te 100 milionów ludzi można było pozbawiać po jednym rublu wielokrotnie.

II - Drugim osiągnięciem gospodarki realnego socjalizmu było to, że po zmonopolizowaniu handlu można było konsumpcyjne zapotrzebowanie ludności oprzeć na tak prostym produkcie jak wódka.

III - Koncentracja władzy w realnym socjalizmie dawała możliwość realizowania dowolnego życzenia ludzi trzymających władzę spełnianego dla dobra społeczeństwa jak na przykład: elektryfikacja kraju, nauczenie czytania i pisania wszystkich ludzi, budowanie kilkusetmetrowych wysokości "pałaców kultury i nauki", odwracanie biegu rzek syberyjskich, wystrzeliwanie rakiet kosmicznych czy tworzenie nowego rodzaju kultury bez krępowania się względami ekonomicznymi.

IV - W XX wieku rozwinęły się i ukształtowały trzy wzajemnie nienawidzące się, ale i wzajemnie stymulujące się odmiany socjalizmu. Poza realnym socjalizmem wynikłym z Rewolucji Październikowej była socjaldemokracja i narodowy socjalizm. Ten pierwszy, ze względu na wielonarodowość, był kosmopolityczny, drugi był narodowo obojętny, ostatni preferował jeden wybrany naród. Wiele cech każdego z tych socjalizmów pozostało w ludziach trwale pomimo klęski, być może pozornej.

V - Częstym i trwałym dotąd skutkiem Rewolucji Październikowej w ludziach, którzy jej doznali, jest ich zniewolenie umysłowe. Niektórym, z żyjących wówczas, a nawet ich współczesnym potomkom, zostało wpojone, że dobro mas jest ważniejsze od dobra jednostki. Zwalnia to jednostkę ludzką od ryzyka a nawet od myślenia. Wielu dalej dziś czeka na instrukcje jak należy myśleć.

(żrodło Forum Racjonalista.pl)