Rewolucja w strukturach Kościoła

Cza­sami oczy­wi­ste zda­nie, jeśli wypo­wie­dziane przez wła­ściwa osobę we wła­ści­wym momen­cie, ma moc zmie­nia­nia rze­czy­wi­sto­ści. Takim zda­niem mogą być słowa, wypo­wie­dziane przez papieża Fran­ciszka I w bazy­lice św. Pawła za Murami w Rzymie:
Nie­kon­se­kwen­cja czę­ści paste­rzy i wier­nych, nie­zgod­ność pomię­dzy tym, co mówią, a co robią, mię­dzy sło­wami a sty­lem życia pod­waża wia­ry­god­ność Kościoła.

„Dobrze to wszy­scy zapa­mię­tajmy: nie można gło­sić Ewan­ge­lii Jezusa bez kon­kret­nego świa­dec­twa życia. Ten, kto nas słu­cha i na nas patrzy, powi­nien móc odczy­tać w naszych dzia­ła­niach to, co sły­szy z naszych ust, i skła­dać dzięki Bogu!” – dodał papież Franciszek.
„W wiel­kim pla­nie Bożym każdy szcze­gół jest ważny, nawet moje czy twoje nie­po­zorne i pokorne świa­dec­two, także to ukryte, kogoś, kto w pro­sto­cie żyje swoją wiarą w codzien­no­ści rela­cji rodzin­nych, pracy, przy­jaźni” bo ist­nieją także ‘święci dnia powsze­dniego’, ‘święci ukryci’ czy, jak kto woli, ‘pewien rodzaj klasy śred­niej świę­to­ści’, do któ­rej wszy­scy mogą należeć”.
Czy te słowa będą miały moc ozdro­wień­czą dla Kościoła, dla Kościoła w Pol­sce zwłasz­cza, czas pokaże. Ale papież Fran­ci­szek swo­jego pon­ty­fi­katu nie ogra­ni­cza do słów. „Rewo­lu­cją” nazy­wają waty­ka­ni­ści decy­zję, jaką pod­jął w sobotę. Oto bowiem papież Fran­ci­szek powo­łał 8-osobowe ciało dorad­cze, które ma wspie­rać papieża w zarzą­dzie Kościoła. Speł­nił w ten spo­sób sobo­rowy – cho­dzi oczy­wi­ście o Sobór Waty­kań­ski II – postu­lat więk­szej kole­gial­no­ści w decy­zjach. Nie­któ­rzy nazy­wają wręcz 8 kapła­nów – po jed­nym z każ­dego kon­ty­nentu – „wice­pa­pie­żami”. Z pew­no­ścią jest to okre­śle­nie na wyrost, ale od soboty część wła­dzy abso­lut­nej następcy Pio­tro­wego została sce­do­wana na organ kolektywny.


Przy­pa­trzmy się więc owemu nowemu gronu rzą­dzą­cych Kościo­łem z bliska.
kard. Giu­seppe Ber­tello: Obecny prze­wod­ni­czący papie­skiej Rady ds. pań­stwa Waty­kań­skiego i szef guber­na­to­ratu waty­kań­skiego, czło­wiek sły­nący z nie­po­szla­ko­wa­nej uczci­wo­ści. W prze­szło­ści był nun­cju­szem w Mek­syku i przy­czy­nił się do ujaw­nie­nia wszyst­kich łaj­dactw zało­ży­ciela potęż­nego nie­gdyś Legionu Chry­stusa, gwał­ci­ciela i pedo­fila Mar­ciala Maciela Degol­lado. Od dawna wymie­nia się go jako głów­nego kan­dy­data na do zastą­pie­nia kard. Bwer­tone na sta­no­wi­sku waty­kań­skiego sekre­ta­rza stanu.
Kard. Fran­ci­sco Javier Erra­zu­riz Ossa: B. arcy­bi­skup San­tiago del Chile, z istot­nym doświad­cze­niem w Kurii, gdzie był sekre­ta­rzem kon­gre­ga­cji ds kleru. Był także prze­wod­ni­czą­cym Celam, Kon­fe­re­cji Epi­sko­pa­tów Ame­ryki Łacińskiej.
Kard. Oswald Gra­cias: Abp Bom­baju, prze­wod­ni­czący Kon­fe­ren­cji Epi­sko­pa­tów Azji. Swe łaciń­skie nazwi­sko ma po ojcu, uro­dzo­nym w Goa, w por­tu­gal­skiej kolo­nii w Indiach
Kard. Rein­hard Marx: Arcy­bi­skup Mona­chium, uwa­żany za rygo­ry­stę w kwe­stiach litur­gicz­nych, np. zawie­sił księ­dza, który zapro­sił do Eucha­ry­stii pro­te­stan­tów. Jest prze­wod­ni­czą­cym kon­fe­ren­cji Epi­sko­pa­tów kra­jów Unii Europejskiej.
Kard. Lau­rent Mon­sen­gwo Pasi­nya: abp Kin­shasy, sto­licy DRK, wywo­dzi się z kró­lew­skiej rodziny jed­nego z ple­mion, zamiesz­ku­ją­cych Kongo, jego dru­gie imię Mon­sen­gwo ozna­cza: „wnuk króla”. Skoń­czył dwa fakul­tety w Rzy­mie, stu­dio­wał w Insty­tu­cie biblij­nym w Jero­zo­li­mie, gdzie zro­bił dok­to­rat pod kie­run­kiem kard. Carlo Marii Martiniego
Kard. Sean Patrick O’Malley: Kapu­cyn, abp. Bostonu, gdzie zastą­pił kard. Ber­narda Law, wyczy­ścił die­ce­zję po afe­rach pedo­fil­skich, sprze­dał sie­dzibę ab.stwa i 6 kościo­łów na odszko­do­wa­nia; żyje skrom­nie w klasz­tor­nej celi, wie­czo­rami pra­cuje w habi­cie w sto­łów­kach dla ubogich.
Kard Geo­rge Pell: Jedyny przed­sta­wi­ciel Austra­lii w kole­gium kar­dy­nal­skim, syn mistrza wagi cięż­kiej w bok­sie, Angli­ka­nina, ucho­dzący za skraj­nego kon­ser­wa­ty­stę, znany z wypo­wie­dzi w rodzaju „abor­cja jest gor­sza od pedo­fi­lii księży”…
Kard. Oscar Andrès Rodrìguez Mara­diaga: abp. Tegu­ci­galpy w Hon­du­ra­sie, b. przew. CELAM, wymie­niany jako papa­bile po śmierci JP II, czło­wiek środka, znany z umie­jęt­no­ści dialogu,
To wła­śnie Oscara Rodri­gu­eza Mara­diagę papież Fran­ci­szek posta­wił na czele nowego organu dorad­czego. Ofi­cjal­nym zada­niem owego grona będzie dora­dza­nie papie­żowi w bie­żą­cym zarzą­dza­niu Kościoła oraz przy­go­to­wa­nie reformy insty­tu­cji kościelnych…
Słowo „rewo­lu­cja” w arty­ku­łach pra­so­wych na temat decy­zji papieża Fran­ciszka wzmac­niane jest spe­ku­la­cjami o pomniej­sze­niu roli kurii rzym­skiej, która, jak wie­lo­krot­nie pań­stwo zapewne sły­szeli, w ostat­nich latach przy­spo­rzyła Kościo­łowi wię­cej kło­po­tów niż chwały.
Od pierw­szych dni pon­ty­fi­katu papiez przyj­muje prze­wod­ni­czą­cych waty­kań­skich dyka­ste­riów i rad, sze­fów waty­kań­skich urzę­dów. Wysłu­chuje rela­cji, zadaje pyta­nia, skrzęt­nie wszystko notuje, ale nie komen­tuje zasły­sza­nych Infor­ma­cji. Nie udziela wska­zó­wek rad ani pole­ceń. Na to przyj­dzie czas.
Przy­po­mi­namy, papież Fran­ci­szek to Jezu­ita, przy­zwy­cza­jony do woj­sko­wego nie­mal posłu­szeń­stwa. Przy całym swoim czło­wie­czeń­stwie, przy skłon­no­ści do kon­sul­ta­cji, raz pod­ję­tych decy­zji nie zwykł pod­da­wać pod dyskusję.
Cóż, wypada mieć nadzieję, że po Kurii, zechce się przyj­rzeć także poszcze­gól­nym epi­sko­pa­tom… Poczy­na­jąc – miejmy nadzieję –od tych naj­więk­szych, bo w nie­któ­rych z nich wydaje się zapo­mniany, czym jest chrześcijaństwo…
Przed tygo­dniem, po pogro­mie chrze­ści­jan w Kairze mówi­li­śmy, że będzie to jed­nym z poważ­niej­szych pro­ble­mów papieża Fran­ciszka. I rzeczywiście:
„Modlimy się szcze­gól­nie za chrze­ści­jan, cier­pią­cych z powodu prze­śla­do­wań, bo teraz jest wielu, bar­dzo wielu chrze­ści­jan prze­śla­do­wa­nych, w wielu kra­jach. Niech odczują żywą i krze­piącą obec­ność Zmar­twych­wsta­łego Pana” .- powie­dział papież.
Na placu Świę­tego Pio­tra było 80 tysięcy osób.

URODZINY BENEDYKTA

Mało kto pamię­tał, że w ponie­dzia­łek przy­pa­dały uro­dziny eme­ry­to­wa­nego papieża Bene­dykta XVI.
Mało kto, ale o tej dacie nie zapo­mniał obecny papież Fran­ci­szek, który naj­pierw pod­czas poran­nej mszy w domu św. Marty zło­żył swo­jemu poprzed­ni­kowi życze­nia, a potem pod­niósł tele­fon i zadzwo­nił do Castel Gan­dolfo. Jak poin­for­mo­wało potem waty­kań­skie Biuro Pra­sowe, to była długa i ser­deczna roz­mowa tele­fo­niczna. Papież Fran­ci­szek prze­ka­zał Bene­dyk­towi życze­nia rów­nież dla brata, Geo­rga Rat­zin­gera, któ­rego imie­niny przy­pa­dają 23 kwiet­nia. Przy­łą­czamy się do życzeń.
 

ZAMIANA PIUSEK

(zob.WIDEO)
W środę papież Fran­ci­szek znów coś zma­lo­wał. Pod­czas objazdu placu świę­tego Pio­tra swoim papa­mo­bile, dostrzegł z daleka wier­nego, który wyma­chi­wał ku niemu białą piu­ską. Zdjął więc swoją i zamie­nił się z owym wier­nym. Już do końca audien­cji gene­ral­nej pozo­stał w tej nowej piusce.
A w naucza­niu pod­czas audien­cji powie­dział: Jezus nie jest naszym sędzią, jest naszym adwo­ka­tem. Kiedy jest się wezwa­nym przed obli­cze sędziego, pierw­szą rze­czą, o jakiej myślimy jest zna­le­zie­nie dobrego adwo­kata. Musimy pamię­tać, że jed­nego już mamy: Jezusa, który nas zawsze broni, broni nas przed zaku­sami dia­bła, przed nami samymi i przed naszymi grzechami
A następ­nego dnia papież Fran­ci­szek cof­nął comie­sięczną gra­ty­fi­ka­cję dla kar­dy­na­łów nad­zo­ru­ją­cych IOR, czyli „bank” waty­kań­ski. Kar­dy­na­łom przy­słu­guje w pełni wypo­sa­żone i utrzy­my­wane ksią­żęce miesz­ka­nie – prze­waż­nie 500‑1500 m² – i 5000 euro mie­sięcz­nie na potrzeby repre­zen­ta­cyjne. Piątka nad­zo­ru­jąca IOR miała dodat­kowo 2100 euro mie­sięcz­nie. Teraz już nie.

Jacek Pałasiński
Studio Opinii