Po życiu w ogniu politycznych kontrowersji, odnalazła wreszcie spokój - mówił w kazaniu biskup Londynu Richard Chartres podczas uroczystości pogrzebowych najdłużej urzędującego premiera Wielkiej Brytanii w XX w. - Margaret Thatcher , jak to określił Newsweek - największej po Churchillu.
W anglikańskiej katedrze Św.Pawła w nabożeństwie uczestniczyło 2,3 tys. gości, wśród nich królowa Elżbieta II i członkowie rządu a także byli brytyjscy premierzy. Na pogrzeb do Londynu pojechali polscy politycy - premier Donald Tusk, szef MSZ Radosław Sikorski i Lech Wałęsa. Australię reprezentowal b. premir John Howard.
Trumna z ciałem byłej premier, przykryta była brytyjską flagą, spoczywała na lawecie armatniej. Kondukt żałobny, który przeszedl głównymi ulicami Londynu eskortowali ubrani w galowe mundury żołnierze i marynarze z jednostek uczestniczących w wojnie o Falklandy w 1982 roku. Orkiestra Royal Marines grała marsze żałobne Beethovena, Mendelssohna i Chopina. Byli też kawalerzyści w historycznych mundurach. Przemarszowi konduktu towarzyszyło bicie dzwonów i salwy armatnie, oddawane co minutę w Tower. Na trasie konduktu zebrały się tysiące ludzi. Wielu z nich biło brawo, ale słychać było też okrzyki i buczenie przeciwników "Żelaznej Damy".
W kilku momentach ceremonia przypominała pogrzeby członków brytyjskiej rodziny królewskiej. Jednak chociaż to ceremonia z honorami wojskowymi, jak pisze BBC - jest to jeden stopień niżej od pogrzebu głowy państwa. Sama Thatcher nie życzyła sobie wielkiej pompy. Niemniej uroczystość dorównała wielkości pogrzebu Winstona Churchilla w 1965 roku.
Margaret Thatcher, która stała na czele brytyjskiego rządu w latach 1979-90, zmarła 8 kwietnia w wieku 87 lat. Zostawiła po sobie thatcheryzm - doktrynę mówiącą, że nadmierna opieka państwa demoralizuje i zabija chęć do działania. Była eurosceptyczką - mówiła, że Unia Europejska to "szalony, utopijny projekt, pomnik pychy lewicowych intelektualistów".
Na uroczystości nie było mowy pogrzebowej. Zmarła „Żelazna Dama”została wspomniana tylko dwa czy trzy razy w kazaniu. Jej przyjaciel, biskup Londynu Richard Cartres (nasi biskupi mogliby się od niego uczyć, jak się głosi kazania) mówił o "burzy sprzecznych opinii skupiających się na pani Thatcher, która stała się postacią symboliczną". Przypomniał list, jaki Thatcher dostała kiedyś od dziewięcioletniego Davida. "Wczoraj wieczorem, kiedy się modliliśmy, mój tata powiedział, że wszyscy poza Jezusem, zrobili kiedyś coś złego. Ale przecież pani nie mogła zrobić nic złego, bo jest pani premierem. Kto ma rację, ja czy mój tata?" Biskup opowiada, że Żelazna Dama osobiście odpowiedziała na pytanie chłopca. "Choćbyśmy nie wiem jak się starali, nigdy nie będziemy tak dobrzy, delikatni i mądrzy jak Jezus. Zawsze będzie się zdarzało, że zrobimy czy powiemy coś, czego żałujemy i będziemy się starać nie robić tego drugi raz".
- Uczyła nas, aby zawsze kierować się własnym zdaniem i nie podążać łatwiejszą drogą śladem tłumu - powiedział biskup dodając, że była premier poświęcała uwagę także osobom mało ważnym w oczach świata.
Margaret Thatcher była w dekadzie lat 80. najbardziej popularnym - obok Ronalda Reagana – zachodnim politykiem w Polsce. Dla Polaków Lady Tchatcher była jednym z symboli walki z komunizmem. Dla Walijczyków, Szkotów, Irlandczyków, oraz części Anglików symbolem upokorzenia.. W Walii, na północy Anglii i w Szkocji kazała zamykać nierentowne fabryki. Tam nazywają ją wiedźmą. Została wyklęta przez brytyjską lewicę za prywatyzację i odebranie przywilejów związkom zawodowym. Jednak wbrew tym niepochlebnym opiniom faktycznie uratowała gospodarkę Zjednoczonego Królestwa i wyciągnęła kraj z socjalistycznego marazmu.
Newsweek: Aż 9 z 11 lat rządów Margaret Thatcher spędził pan w Anglii jako uchodźca, student, a potem dziennikarz. Czy była brytyjska premier ukształtowała pana jako polityka?
Radosław Sikorski: Margaret Thatcher była dla mnie wzorem przywództwa. Ale także osobą, która skutecznie przełamywała istniejące wówczas bariery dla kobiet w polityce. Była źródłem nadziei na odrodzenie Zachodu po przygnębiających latach 70. Szczególnie dla tych z nas, którzy aspirowali, aby Polska dołączyła do Zachodu. W Wielkiej Brytanii czuło się wówczas, że po gorzkich reformach kraj staje na nogi.
Ciąg dalszy: Newsweek.pl
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
Redakcja nie ponosi odpowiedzialności za treść komentarzy