Marian Brzeziński zwycięzcą Konkursu "Moja Emigracja"

Jury Konkursu MOJA EMIGRACJA, w składzie:

Andrzej Siedlecki, Anna Habryn, Ernestyna Skurjat-Kozek, Krzysztof Bajkowski, Marianna Łacek pragnie poinformować o rozstrzygnięciu konkursu. Do finału  dopuszczonych zostalo 21 prac.

Decyzją jurorów, najwięcej punktów (92 na 105 możliwych), a zarazem Pierwszą Nagrodę otrzymała praca „Nowy Świat”, autorstwa Pana Mariana Brzezińskiego.

Autor będzie miał przywilej wydania własnej książki, w dowolnym czasie, na koszt organizatora.

Dwa Wyróżnienia otrzymali: Pani Marika Biber (87 pkt.) za pracę "My Migration"  oraz Pan Krzysztof Deja ( również 87 pkt.) za pracę „Emigrancka Wola”.  

Serdecznie gratulujemy wszystkim: Zwycięzcom i Finalistom!

Oto pełna lista finalistów wg klejności zajętych miejsc w konkursie:

1.        Marian Brzeziński - Nowy Świat

2.        Marika Biber - My Migration

3.      Krzysztof Deja - Emigrancka Wola

        4.      Maryla Rose - Powrót do siebie. dziennik poetycki

        5.      Anna Nassif _Kiedy słowo

        6.      Aleksander Pęczalski - Emigrancka dychotomia

        7.      Bronisław Kołtun - Grom z nieba67

        8.      Jerzy Krysiak - Konsultant od trzech pomarańczy

        9.      Lech Milewski -Ostatni brzeg. Lotem dalej

       10.     Sylwia Surudo Sanders - W drodze na Red Rock

       11.     Henryk Jurewicz – Franek

       12.     Paweł Waryszak - My Migration

       13.     Leszek Pach - Austriacki cud54

       14.     Jerzy Moskała - Wyprawa w nieznane

       15.     Teresa Emilia Zientalska - Pod 13-tką

       16.     Ewa Nadolska – Rozmowa42

       17.     Kamilla Springer _Moja emigracja

       18.     Agnieszka Stewart - Do góry nogami

       19.     Aldona Kmieć - Profession: specialist migrant

        20.    Teresa Dziopa-Mastey -Emigracja i przyjaciele

        21.    Olga Wachowicz - Moj kochany Aniołeczku

Prace wszystkich Finalistów będą opublikowane w książce ”Moja Emigracja”, która ukaże się w czerwcu 2012 r.

Wkrótce przedstawimy w BP nagrodzone i wyróżnione prace. Dziś fragment z pracy " Nowy Świat" autorstwa Mariana Brzezińskiego, który zdobył pierwsze miejsce w Konkursie.
Konkurs zorganizowała platforma internetowa Favoryta. Bumerang Polski byl patronem medialnym Konkursu.  

Okłdka książki, w której znajdą
się prace finalistów  Konkursu.

NOWY ŚWIAT

 Marian Brzeziński

(...)

Patrząc przez okno pociągu, krajobraz zrobił wrażenie przygnębiające. Wydawał się prymitywny, dziki i obcy, ale z drugiej strony wolny i oddalony od niepewnego i wręcz wrogiego środowiska, jakim była wtedy Europa. Będąc młodym (19 lat), postanowiłem „wziąć byka za rogi”. Dokładnie nie wiem co myśleli rodzice. Przypominam sobie jednak, jak mi kiedyś ojciec powiedział: „Marian, tutaj musimy żyć, ale nie zapomnij, że Europa jest kolebką cywilizacji”…

Pomimo, że jednym z przedmiotów maturalnych był język angielski, szkolna jego znajomość otrzymana przy tłumaczeniu autora Hamleta, nie była wielką pomocą by się porozumieć z Australijczykami w ich charakterystycznym „slangu”. Ojciec i matka prawie zupełnie nie mieli styczności z językiem angielskim. Można sobie wyobrazić, jakie trudności to powodowało w znalezieniu odpowiedniej pracy. Przecież ojciec piastował stosunkowo wysokie stanowisko w swoim zawodzie w powojennych Niemczech jako Kurator IV. Okręgu Szkolnictwa Polskiego na Nord-Rhine Wesphalię. Tutaj czekała na niego tylko... praca fizyczna.

Mając duży wpływ na decyzję przyjazdu do tego kraju, musiałem walczyć z wyrzutami sumienia, że rodziców tu sprowadziłem. Z pewnością mieliby łatwiejsze życie w innych krajach do których mieli propozycje wyjazdu. (USA, Kanada, Anglia)

Obóz w Northam mieścił się w buszu na przedmieściu w pożołnierskich barakach z falowanej blachy. Nie było izolacji ścian, więc było zimno w zimę i gorąco w lecie. Duże hale były przedzielone kocami stanowiąc „pokoje”. Każde słowo i inne odgłosy wydane przez sąsiadów można było usłyszeć. Toaletę przestrzegaliśmy w wspólnych umywalniach. Posiłki spożywaliśmy w wspólnych jadalniach w określonych godzinach.

Statut nasz zmieniał się z biegiem czasu. Najpierw nazywano nas „Aliens” potem „Foreigners” i „Migrants”, następnie „New Commers”, „New Australians” i wreszcie „Ethnics”. Nie wiem czym ale wiem kim teraz jesteśmy.

Każdy otrzymał po kilka szylingów tygodniowo, które można było wydać w obozowej kantynie, przeważnie na lody i kino.

Tu również znajdowało się biuro pracy, przydzielające ludzi do robót w różnych miejscowościach. Australia przyjęła emigrantów na tak zwany dwu letni kontrakt, który następnie został zamieniony na pobyt stały. W tej sytuacji należało przyjąć każdą pracę, którą władze przyznały. Rozpoczyna się okres ciężkiej pracy fizycznej zapewniający jednak środki do życia. Każdy łapał się pracy by sobie ułożyć normalne życie, z dala od obozowego koczowania.

Po miesiącu pierwszy mam zaszczyt otrzymania przydziału do pracy, do Electweld Steel Co. w Kellerberrin. Myślałem że jadę do pracy w fabryce, która wyrabia jakieś lekkie przedmioty ze stali w postaci widelców i noży, lub nawet żyletek.

W następnym dniu o godzinie 10.00 stawiłem się koło biura pracy na punkcie zbiorczym z małą walizeczką, skąd mini autobus wiózł nieszczęśników na stację kolejową. Okazało się że dzieliłem los z jeszcze jednym młodzieńcem włoskiego pochodzenia, który jechał do tej samej fabryki. Wsiedliśmy do tego samego przedziału, ale nie doszło do żywiołowej konwersacji, ponieważ on posiadał inne znajomości językowe od moich, a w angielskim obaj szwankowaliśmy.

Wąskotorowy pociąg o napędzie parowym, pokonał te prawie 100 kilometrów, pnąc się przez pasmo gór „Darling Range” w rekordowym czasie dwóch i pół godzin. Na stacji czekał na nas Manager owego zakładu. Po krótkim przywitaniu, zmierzył nas wzrokiem od góry do dołu i bez słowa zapakował do swego „utility” i przewiózł do miasta gdzie zamieszkaliśmy w tak zwanym „Boarding House”. Powiedział, że jutro rano za piętnaście ósma przyjedzie by nas zabrać do pracy.

Przyjęła nas tu dość korpulentna właścicielka, wyznaczyła stosunkowo małe ale wygodne pokoje z łóżkiem i szafką i oznajmiła, że będziemy za to płacić jedną gwineę (£1.1.0) na tydzień. Kiwnęliśmy głowami, poszliśmy do swoich pokoi, ja przynajmniej wyciągnąłem się na łóżku by wypocząć po uciążliwej podróży.

Nazajutrz o umówionym czasie zabrał nas Manager do zakładu, który był  oddalony od miasta o sześć kilometrów na wschód, blisko głównej drogi i toru kolejowego. Ubrałem się w białą koszulę i w wojskowe spodnie przefarbowane na kolor granatowy. Trudno sobie wyobrazić nasze zdziwienie jak zobaczyliśmy miejsce zatrudnienia. Na płaskim terenie bez żadnego krzaka ani drzewa, był rozmieszczony warsztat gdzie wyrabiano rury wodociągowe o przekroju 80-ciu centymetrów, (tak centymetrów), przeważnie  pod gołym niebem, tylko gdzie niegdzie był daszek z falowanej blachy bez ścian, przy temperaturze (jest koniec listopada) przekraczającej czterdzieści stopni Celsjusza. Gorący pustynny, wschodni wiatr wysusza nam usta i oczy.

Praca polegała na wygięciu arkuszy blachy o grubości sześciu milimetrów i długości pięciu metrów za pomocą hydraulicznych pras w kształt rury. Następnie trzeba było je spajać, potem wyłożyć wewnątrz warstwą specjalnego cementu. Wszystkie te czynności pracy „taśmowej” były wykonywane za pomocą muskułów. W tych warunkach trzeba było wytrzymać pięć i pół dnia w tygodniu, pracując osiem godzin dziennie za wynagrodzenie siedmiu funtów, sześciu szylingów i siedmiu pensów (₤7.6 7). Z tego odtrącano mi osiem szylingów i sześć pensów podatku (₤0.8.6). Mając dziewiętnaście i pół roku, jest to moja pierwsza praca fizyczna w życiu.

(...)